Aysel Çoban Şiirleri - Şair Aysel Çoban

Bir delikanlı yaşlılığın ilk durağında,
Şartlar öyle yıpratmış ki.
Zamanından önce şakakları beyazlamış.
Öylesi derin dertler,
Arsız yaşamın binlerce kepeği var saçlarında
Yüzünde derin çizgiler,

Sen doğruluktan ayrılmayan güzel
El değmemiş bakir ormanlar kadar saf
Üstüne varılınca,
Ehlileşmemiş bir yaban kısrağı gibi hırçın
Nerede bir güzellik görsen
Hep açarsın Yediverenler gibi,

İçimdeki coşkulu duygular,
Bir kelebeğin kozası gibi açılmaya hazır.
Açıldığında bir renk cümbüşünde uçmaya başlar.
Hadi gel, katıl bana.
Seninle kanat açıp insanların kalbine konalım,
Her renkten, her güzellikten verelim.

Soyunup dökünmüş yüreğim
Uzun bir uykuya hazırlar kendini
Son kalıntıları toplar
asi rüzgarı
Arkasında kalan belirsizliği görmeden

Ansız çıkışlarla rastladım sana
Pervasız gönlüm konacak yer bulamazken
Asiydim,
Kızgın kor ateşteydi sevmelerim
Siyah elmas gözlerin, parlarken
Yatışır yüreğim,

Demedim mi?
Körpe çocuk duygularım
Hüzünler sırtımda kambur
Yine bildiğini okudun
Ben söyledikçe
Sen dile geldin

Saklı yeşil gözlerinde kaldı aldanmalarım
Yüreksiz gidişinin ardından
İnanmanın, inadına kayboldu sözler
Ve hüzünlerim, günlerce beklemelere dalar
Sebebin, sebepsizliğini yaşatıyordu yokluğun

Hani geceler en güzel örtüydü
Kapatırdı tüm kusurları
Kusurlar geceden kara

Hani gönül bir aynaydı
Her bakan kendini görürdü

Hani bilsem,
Öfkenin surlarına tırmanmayacağına
Sana anlatsam kendimi
Sözler ki kelebeğin kanat tozları gibi silinir
Görmemezlikten gelmek ölmekten de beter

Dilimde haykırışlar sazımın telinde
Ozanım desem, ozan değilim, anlatayım.
Gizlilik içinde sevda yükü çekerim.
Şahmaran değilim, dehlizlerde gezemem

Bir garip gezer dururum, Özendim erenlere