Aysel Çoban Şiirleri - Şair Aysel Çoban

İçimiz karadır gece gibi
Katran karasıdır.
Bu karanlık aydınlatılırsa
Bir düş misali dalsak geceye
Geceyi karşılasak misafir gibi
Ve sen

İçim acıyor,
Yüreğim dağlanmış bir sonbahar akşamında
Yıllar yılgın, beden yorgun
Duygular inkarda
Yüzüm kaçışlarıma tanıklık eder
Ve hayallerimin ortasında bir vurgun izi

Kimim ben?
Kendimi arıyorum,
Bilmiyorum ne olmalı yım
Anadolu Türk kızı mıyım?
Yoksa batılı biri miyim.
Neye göre kendimi itham etmeliyim.

Unutulmuş,
kuytu bir yerlerde sakladıklarım
gömüp,
açmaya cesaret edemediğim
o ürkek duygular
bugün ilk sızıntısını

Sabahların tazeliği küçük bir çocuk
Uykularımın çocuğu,
Bu izbe duygular
Adını bildiğin,
Kendinden kaçtığın gerçekler
Uykusuz sabahlarımda ki çocuk uyanır

Açık tenli sabahlar, esmer günlere yerini bırakır
Bir misket katılığı hüzünler, umutları kovalar
Hazan mevsimini hatırlatır, kabuslu rüyalar
Kaç, kaçabilirsen.

Yüreğinin ıssızlığı, özlemlerin sahiline vurur

Bir bak mevsim yüzlüm
Kavrulmuş hazan,
Bir de içi oyuk yalanlar
Söyle gülüm,
Söylerken inan

Kaldır kafanı gül yüzlüm, bak bana
Niçin ışıldamıyor gözlerin,
Yüzünde bir hüzün var,
Çok çekmişsin belli, anlat bana
Bir de ben bileyim,
Aç o kilitli kalbini, çıksın ortaya sırların,

Korkularıma bir çözgü, bir kaçış gözlerin
Gözlerine her baktığımda
An be an kaçar gözlerim
Sorarım sana
İnkar mı sözlerim yoksa itiraf mı hissettiklerim
Bir bilinmezlik içinde yaşadıklarım

Dört duvar içinde karanlıklarda paslanmış yürek
Külçe gibi olmuş bir beden
O da yetmez külçeleşmiş duygular
Kesintisiz öbek öbek
Kara duttan kara düşünceler iniltisi
En kuytu yerlerde kurdeşen olmuş