Aysel Çoban Şiirleri - Şair Aysel Çoban

Kır…
Kırılsın kırmadıkların
Kırılsın kırıla kırıla
Kırıldıklarında
Belki rahatlar
Sevinirsin

Bırak sessizliği
Susmak,
Çare değil çaresizliğe
Yaban yüzler baksa ne olur
Sen yalın yalın kalmışken

Tükendi zaman
Bu güz akşamında
Asileşti ağır kalan insan
Bu hazin dakikada

Tükendi mevsimler

Siz gündüzü sevdiniz
Biz geceyi,
Gecenin kapattığı gerçeği görmediniz
Perdeler kalksa ne fayda
Gözler görmüyorsa

Buğday başakları gibisin
Her salınışta değmez yüzün yere
Gülüşün sıcak, kaplar yürekleri
Gel yine bugün gönüllere serpil

Tanyeri ağartısı gibisin

Kar tanesi, sanki doğanın incisi
Gökyüzü hüzünlenince,
Kusuyor tüm azametini.
O yumuşak soğuğun uçuşu,
Ve şekilli beyazın,
Yer yüzünde birer birer eriyişi.

Derdi, tasayı,
Aşkı, ve vefasız sevgiliyi
Tüm isyanları unutmak için,
Bir çilingir sofrası kuralım.
Sofrada kuş sütü eksik olsun
Efkarlı müzikle beraber, bağdaş kuralım.

Ruhsuz ve yavan şehrin gecelerinde
O şehrin kaybolmuş caddelerinde
Korkularıyla sıkışmış bir çift yürek
Onların gözlerinde şehrin ışıkları
Nereye gitseler, kendileri
Ne yapsalar, özlemleri karşılarına çıkar

Gök kurşuni karanlık
Solmuş maviliği

Yer yaslı, yanık
Unutmuş doğurganlığı

Dün demlendin dingin dingin
Sözünü özüne kattın
Mayalandın

Bugün eriştin arta arta
Dilini dürüp hiçe döndün