Aysel Çoban Şiirleri - Şair Aysel Çoban

Çatallaşmış düşüncelerimi çözemem
Sessiz haykırışlarımı duyuramam
Sana dert yansam anlar mısın
Bir su samuru gibi içimde sebepsiz kemirmeler
Gözlerim doğruları göremez
Nasıl istiyorsa öyle görüyor yarınları

Köhne düşünceler örümcek ağına düşmüş
İçini yaralayan köhne kafalar hala var.
Ve hep hortluyor birer birer
Yine tehlike çanları çalıyor
Yüreklerinde anlamsız kaç göç paniği
Kör kuyu olmuş savundukları

BU BEN DEĞİLİM


Bu ben değilim
Hırçın, haşin, huysuz olan
Bir aysbergin görünmeyen yüzü bende

İçimdeki özlem tohumlarını sana ektim
Yarınlarda yeşerir mi bilmem.
Gerçeklerin resmini sana anlattım
Çözebilir misin bilmem
Beklediğim sımsıcak masum bir el
Uzanıp tutabilir misin

Sana anlatmak istediğim, ne çok şey var bir bilsen
İlmek ilmek artar söylemedikçe

Görmeni istediğim neler var, bir bilsen
Katmer katmer olur sen bakmayınca

Fersiz, boş bakışlarda bugünüm
Dolaşıyorum naçarca sokakları
Gözlerimde bir bir yaşam manzaraları
Nereye baksam, kimi görsem
Her şey ben gibi, yalnız birileri
Gerçekleri görende var görmeyende

Hak etmediğin acılarla beraber
Delik deşik edilmiş yüreğinde bir hançer...
Sen de varsın üstelik bunlara tuz biber olan
Göz bebeklerimde çektiğim acı zonklar
Ağlamak istersin ya, gözyaşın kurumuşsa
Yutkununca hıçkırığın tıkanmışsa boğazında

Bir bilinmezliği oynuyorsun
Bir amaç mı yoksa araç mı bilmiyorum
Çözmek gibi bir çabaya girmiyorum
Sen bir o kadar bilinmez görünürken
Bir o kadar da senden uzaklaşıyorum
Ben şeffaflığın içinde yüzerken

Soyunup dökünmüş yüreğim
Uzun bir uykuya hazırlanır
Arkasında kalan belirsizliği görmeden
Son kalıntıları toplar asi rüzgarı

Oysa içimde ölgün yüzlerin

Bir avuntu sende
Gün bitmiş
Yol yorgunu sözlerin
Peltek bir istek dilinde
Bir sen
Bir ben derken