Ayşe Karabulut Şiirleri - Şair Ayşe Kara ...

Yollara döküldü bir ananın feryadı
Arabım, Türküm, Kürdüm, Lazım...
Ne farkeder, insanım!
Dedi, gözlerinden akan yaşlar
Yok mu incecik merhamet kırıntısı
Aradı taradı her köşeyi...

Ah seni! Seni sorsalar bir bana
Nasıl içimde büyüttüğümü
Özlemlerim dağ gibi
Seni oturmuş bir yıldızın gölgesinde
Seni benimsemiş bir turna büyüsünde
Sana koşar gibi bir rüzgar düzlüğünde

Uzaklardaki kim?
Buğday tarlalarını kuşlara yasaklayan...
Ya güneşi çalan?

Gönlü geniş
Öyleki, sonsuz bir okyanus hikayesi
Sademi sade
Bin pay eder, varsa elinde bir badem şekeri
Bakışları yerleri öper

Ve karanlık bastı sevgilim
Yorgan gibi kapladı buraları
Uykuya daldı tüm kepenkler
Sabahlara uyanmak için
Bir gün daha bitti sevgilim
Bir günü daha gömdük mişli zamana

Seni kaybetmenin hüznü var içimde
Her tarafı salgın, durmadan büyüyen...
Ben seni, kara bir gecede kaybettim
Aramaya çıktığımdaysa bütün yollar kapalı
Bütün geçitlerde patlamaya hazır mayınlar oynardı
Sen bilmezsin, gökyüzünde yasaklar vardı

Sen böyle yapınca, cinnet kokar her taraf,
her tarafta ölüm şerbetleri sunulur tüm sevmemiş sevilmişlere.

Sen böyle yapınca, Güvercin Kayalıklarında bir bakirle,
bir bakire ardarda intihar eder.

Bir akşam ki! Zifiri karanlığın su gibi boğduğu
Bir girdap gibi içine çektiği seni
Seni kayıp rüyalardan çaldığım
Seni bağırdığım
Seni çağırdığım
Ama duyuramadığım...

Ağır bir yalnızlık altında
Tütsülenmiş sanki tüm şehir
Boydan boya bir acı serzenişi
Öyle ki kımıltısız bedenler, sessiz...
Konuşmanın yasaklandığı, kelimelerin tükendiği ve artık hiç bir şeyin fayda etmediği...

Seni her düşündüğümde
Umut tülleniyor avuçlarımda
Ben seni serseri bir gecede kaybettim
dudaklarında yarım ay
siyaha gömülüydü gözlerin
hiç bu kadar siyah olmamıştı