Arif Taner Şiirleri - Şair Arif Taner

Mademki yaşamımızda yaşadıklarımızda imtihan, aslında hayat bize bir ders veriyor anlamıyoruz, değişen bir şey varmı yaşantımızda? Neyi değiştirip düzeltebiliyoruz düzeni bozulmuş bu dünyada? Zengin daha zengin, zalim yine zalim, kalpsiz yine kalpsiz, garibin ise çilesi bitmez, herkes kaderini yaşıyor ve bu hayat içinde rolumuzu oynuyoruz, bir rol seçiyoruz imtihanımız için, iyi yada kötü seçimlerimizin bedelini ödüyoruz ömrümüz boyunca, fıtratımız hep aynı yaratılışımız atılan bir damla su, ve etten kemikteniz. bu kadar kibir bu kadar böbürlenmek neden? peki ders aldıkmı yaşadıklarımızdan, kazandıklarımızdan, veya kaybettiklerimizden? hayat boş dünya yalan, hamdolsun müslümanız dilimizde, peki yaşantımızın neresinde yaşıyoruz layıkıyla kul olabiliyormuyuz Rabbimize? Hani sadece Allaha kul olmaya gelmiştik biz bu dünyaya, hani yeryüzünde halife olarak yaratılan biz insanoğlu, nerede o Rabbimin meleklere övgüyle bahsettiği halife olan insan..
Ne diyordu kainatın efendisi Rasulallah sav. Birbirinizi sevmedikçe gerçekte iman etmiş olamazsınız. Vesselam

Bir masalmı hikayemiydi neydi yaşananlar,
bilseydin, ahh bir bilseydin benim dunyamda çok başkaydı yerin,
Ayrıymış dünyaya, hayata, geleceğe hep bakışımız zamanla geçte olsa anladım, eyvallah.
Hiçmi hatrı yoktu yaşanan yılların?
Benim elimde değil birşey, hakkımızda hayırlı olanı ver Allahım.
Bir bir yıkıp gittiniz tüm hayallerimi, elveda bile demeden,

Gitmeseydi düzelirmiydi bilmem,
Kendini haklı göstermek içinmiydi herşey,
yoksa gitmek için oyununun bir parçasımı.

Sen gitmeyi tercih edendin, bense düzelmesi için gayret gösteren.
Onunla yıllarımız geçmişti birlikte,

Dünyayı sarmış bir korona virüs illeti,
İnsan hala zevki sefada eğlencede, göremez yaşanan zilleti
Akletmez düşünmezki hiç bir şeyi,
Kul olmayı duayı unutmuşuz,
Kadir kıymet bilmek şükretmek yok yinede kimsede.

Her anın değerini bilmeli İnsan,
Her geçen anın onu hergün bitirdiğini bilmeli,
İnsan Sevdiğine sevdiğini söylemeli,
Sevginin ölçüsünü dozunuda bilmeli.

Her an, aniden sevdiğini kaybetme hissini yitirmemeli insan.

Her şey bir tarafada,
En zor olan, acı veren insanı yıkan nedir bilirmisin,
Ömrünü hayatını feda ettiklerinin seni görmezden gelip hiçe saymasiymis be azizim.

Hayat böyledir işte,
seni, en sevdiklerin toz konduramadiklarin ömrünü adadıkların yıkar;

Çektim gönlümün perdelerini, kapattım tüm ışıkları kimseler görmesin gözlerimden akan yaşlarımı, duymasın kimseler sessiz feryadımı ağlayışımı.
Gönlüm darmadağın kalbim ağır yaralı. Koskoca bir alemde kalabalıklar içinde yalnızım, dostluk arkadaşlık kardeşlikler bitmiş, vefadan bahsetmiyorum, artık sadece susuyorum sessizce, içimde fırtınalar koparken kimseler duymuyor, susuyorum.
Kimseler acımadı kopardılar güllerimi dalından, tek tutunduğum elimde kalan bir dal, kurudu kırıldı kalmadı tutunacak bir dalım, kader böyle yazılmış, imtihan bu ya, ben kaderime yanarım..

Doğmuşum soğuk bir kış gününde,
Alnıma yazılmış kara yazım,
kaderdir neyleyim ellerim bağlı, kimlerin gözü var, bilmemki kimlerin ahı,
Allahım güldür yüzüm, değiştir kara bahtımı.

Kendim ettim kendim buldum,

Tutunacak bir dalmı bıraktın bende, kırdın kalbimi yıktın tüm hayallerimi, uçacak kanat kolmu bıraktınki bende, bu beğenmediğin ben inan senin sayende. Senin içindiki herşey, birşey istemedimki senden sevginden başka, inanmadın güvenemedin, aklın kiralıktı hep başkalarında, ve hep oyunu başkaları kazanıyordu, inanmaman gerekenlere inandın sen beni yıktın aslında. Sen sevdim diyordun, ben ise güvenmeni istiyordum. sevmek güvenmekti benim lugatımda, anlatamadımki bir türlü sana. Sen anlayamadın beni yıllarca, sildin tüm hayatımı geçmişimi, sevmek güvenmekti dedim, bak dört bir yanımızda düşmanlarımız var, Bir pencereden bakalım dedim dünyaya, sen başka pencereden bakıyordun, ben gösteremedim gerçekleri, anlamadın anlatamadımki sana. Güvenmek istedim yıllardır sustum, birgün anlar diye hep bekledim durdum, hayatımız gül bahçesi olsun isterdim hep, anlatamadım. Gösterdim güvendiklerinin gerçek yüzlerini, yinede anlamadın dinlemedin beni. boş sözlerle gereksiz insanlarla hayatımız zehir oldu sayende. Şimdi bana güvenden bahsetmesin sakın hiç kimse, ben kapattım o sayfayı, şimdi ben kendimden korkuyorum, güvenemiyorum şimdi kendime bile. Güvendiklerimin sırtıma sapladığı hançerlerin acısı geçmesede, izleri kaldı bedenimde yorgun yüreğimde. yarası kapanmıyor yaralarımın. acı versede zamanla acıyada alışıyor insan işte, benim esas canımı yakan acım değil, sevdiklerimin her an acımı bilipte yarama basması. İnanamam bundan böyle Allahtan başka hiç kimseye

Öyle bir acıki bu tarifi imkansız,
Genç yaşlı demeden bir bir bitiyordu hayatlar,
Adına kovid dediler o zalim mikrobun,
Bir eş; birde birbuçuk yaşında yetimdi geride kalan
Acıyı en derinlerde yaşayan.