Ali Admış Şiirleri - Şair Ali Admış

Sevmeyi bilmeyen kalplerde neylersin?
Ne diye kalbini böyle meşgul edersin?
Gerçi sen acı çekmeyi çok seversin,
İstenmediğin yerlerde ne gezersin?

Kalbim seni çok incittiler,

Her yazdığımı yaşamadığım gibi,
Her yaşadığımı yazmamam gibi,
Senin varlığınla yokluğun aynı gibi,
Bir varsın bir yoksun, anlamamam gibi.

Gibilerle dolu bir hayatın dibi,

Bazı ayrılıklar hiç buluşmadan gerçekleşir,
Tıpkı sen ve benim vedam gibi.
Üzgün iki ruh, korku dolu iki kalp;
Biri giderken, diğerinin dur dememesi gibi.

Aynı yönde ilerlerken şerit değiştirdik,

Bazı sözler vardır, ciğer yakar;
Mesela en sevdiğin birinin sana
Güvenmediğini söylemesi gibi,
Veya sana inanmadığını söylemesi.

Sevgine inanmaz!

Sırf üşüyor diye üşüdüğün o insan
Yaz sıcağın da seni üşütme di mi ?
O üzülmesin diye sustuğun o insan
Sana ağzına geleni söylemedi mi ?

Kırılmasın diye düşündüğün o insan

Belki aşkı yazamadım satırlarıma,
Belki aşık olamadım daha hayatımda.
Belki de aşkın içinde kaybolmuşumdur,
Belkiler de aramışımdır aşkı, kim bilir.

Belki değil de “ben ki” veya “sen ki” demek vardı,

Efkarın zirve çıkışlarında,
Hayatın bu çıkmaz karmaşasında,
Seni düşünebiliyorsam ben hâlâ,
Beni daha sevmelisin, daha fazla.

Uyuyana, uyuncaya kadar sevebiliyorsam,

Her sabah bir mecburiyetle uyanırım,
Yirmi dokuz yıldır süren bu uyanış.
Omuzlarımda sorumluluklar, önümde hedefler,
Hayatta kalmak için attığım her adım.

Dört yaşımda başlayan o zorlu sınav,

Öyle çok şey düşünmeden, beni sevsen ya.
Tek kelime etmeden, öylece karşımda dursan ya.
Üşüdüğüm için değil, sarmak için beni sarsan ya.
Sadece gözlerime bakıp, beni anlasan, olmaz mı?

Hissettiklerimi hissedip, yanımda kalsan ya.

Beni bilmeden konuştunuz, varsın olsun,
Ben kendimi biliyorum, yetmez mi insana?
Yarım kalmış cümleleriniz, dolanır arkamdan,
Ben sustum, sustukça büyüdüm zamana.