Çamurlardan kurtulur gibiyim,
Mutluyum esasında.
Nüktedan yalnızlığımla cilveleşiyorum.
Alaya alır gibiyim,
Arzularımı her defasında.
Ve her defasında düşünüyorum,
Zaten yetecekti bir sarılma.
Şakadan da olsa bir el tutma.
Verilen değeri gözlerle anlatma.
Zaten yetecekti...
Baştan ayağa özlem olmuşum.
Müblağlarla yaşam sürmek,
Bir işe yarar mı hissettirir insanı?
Neşeliyken iyi hoş da,
Öfkeliyken ne hale koyar insanı?
Kıskançlık da mı hiç gelmez içinden,
Aşkın bıraktığı sancılara kılıf bulmak için?
Asalet zarfıyla mektuplanmış bu gözler,
Sahiden bir zamanlar şiir defterimi ellerine ağladığım,
Ağlayıp da yeşile boyadığım gizlice,
Boyayıp da fırçalar yediğim hazince,
Birkaç ay sonra da çıkıp gelince,
Yangınımı dindiren o kız çocuğuna mı ait?
Sana bakıyorum rahatsız olma ama,
Saçların uzamaya başlamış.
Yine döner misin acaba kısaya?
Bütün kırgınlıklarının buluştuğu kırıkların,
Yine kesilmeye mahkumlar mı yoksa?
Kes at beni saçlarından,
Bir rögar kapağı.
Dışarı aksetmesin kendini diye pislikler,
Gönlümün üstünde bir rögar kapağı.
İsterse çirkin de görebilirmiş insan güzelin aksine.
Fakat her ikisinden de bir fayda görmez,
Suskun bir biçimde konuştuğuyla kalırmış,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!