Korku var gözlerinde
Yaralar var derinlerinde,
Saklamaya çalıştıkça kanayan...
Saf bir çocuk görürsün,
Belkide;
Nice zamandır suskundur rüzgarın,
Esmez delicesine,
Yüreğimdeki ormanlarda...
Bir dinginliktir ki; hiç sorma
Yalnızlığın beladır bana...
Sabahın seher yeli,
Kalkmış dolaşıyor dünyayı,
Geçerken bir merhaba verdi bana,
Var mı? bir isteğin dedi,
Bende var dedim...
uzaklar ikiye bölüyor beni...
bir yanım sende öbür yanım göçebe,
tutunup en hoyrat rüzgarın yelesine,
teninde durulmak isterim...
neylersin ki, buralar mıhlıyor beni çarmıha,
Bilmelisin ben ikarus'um
Güneş sen olsanda...
Yanacağımı bilmezmiyim sanırım,
Balbumumdan kanatlarımla...
Akşamın habercisi gölgeler.
Dağların, ağaçların,İnsanların gölgesi,
Büyüdükçe, iç içe geçer,
Tek bir gölgede buluşurlar...
Bir tek ayrılık gölgesi, kalır geriye...
Hazan adı üstünde hüzün ayıdır, yavaş yavaş havaların soğumaya başladığı, ağaçların sararıp solmaya başlayan yapraklarının dökülmeye başlayıp çıplak kalmasıyla, tam tersine insanların sarınıp sarmalandığı, gri ve kasvetli, sanki ağlamaklı olan bir ruh hissiyatının, hakim olduğu günlere adım atmakta tüm canlılar... Hep hüzün ve ayrılık mevsimi olarak, duyumsamışımdır ve sevmişimdir hazanı. Romantizmi ve doyasıya yaşanabilecek aşklar barındırır yüreklerde. Sonbaharı aşk hüznünde yaşamayı seviyorum. Aşkın baladını dinliyorum hazanın bozkır yüreğinde. Buruk bir mutlulukla seyre dalıyorum evreni ve kucaklıyorum insan coğrafyasını...
Ah sevgili...
Büyülüyor gözlerin,
Yeşil görüyorum her şeyi
Evren bu kadar yeşil miydi?
Gözlerini gördükten sonra
Neden sustun,
Susma sevgili,
Gözlerini göremiyorum ki,
Onlardan dinliyeyim seni,
Ondandır sen sus,
Gözlerin konuşsun diyemeyişim...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!