Yalnız gökyüzü şahitti
Güneş vururken yüzüne,söylediklerine.
Sözsüz söylendi herşey,
Yersiz, yurtsuz cümleler
Döküldü öylece...
Usumda sakladım tüm yasak hikayeleri,
Uzansan tutardın bir ucundan.
Dilsiz sözsüz şiirlerin kahramanı,
Hikayelerimin yenilmez padişahı...
Anlat desen;
Bulutlarin üstünde yürürken çakıldığı yerde tohuma dönmektir,ciceğe bitmektir aşk..
Sarmaşık misali sarıp sarmalamaktır hayaller, sonsuz hüsran sükûtuna mani olmaktır.
bambaşka umutlarım vardı,
hayallerim,mutluluklarım.
sonra acı yağdı başıma,
yerle yeksan oldu
küçücük şehrimdeki
kocaman dünyam.
Öldüğün gün öldü insanlık ya Nebi.
Öldüklerinde güllerin,soldu güller dünyada.Ali’nin aslanlığı yetmedi onların feryadına.
Hasan kadar yandı canımız ey Nebi,Hüseyin kadar ağladı yüreğimiz.Otağın kadar susuz kaldı yüreğimiz,Abbas kadar aktı kanımız.
Yetiş ey Nebi; kan doldu çöllerin.Suya hasret kaldı gönüllerimiz.Nurunu arar gözlerimiz.Geçtiğimiz yollarda Hamza’nın ayak izlerinde ezilmekteyiz.
Yetiş ey Nebi! sormaz oldu güllerinin katilini inanıyorum diyenler.Anmaktan korkar oldu isimlerinizi diller.Ferahlayacak yüreklerimiz oysa sevdikçe,yücelecek gönüller.
Kollarımız kesildi Sevgili..sırtımızdan hançerlendik.Başlarımız kesildi.Bizi bu hale getiren bir avuç haindi.
Ölü insanlarla dolu büyük şehirlerin,
Terk edilen masum sokakları gibi sessizliğinde
Dinliyorum yağmurun sensizliğini..
Yansımalarla dolu sözcükler vuruyor sırtından insanları,
Oysa ölüm ruhlarını çoktan çaldı,
Habersiz dolanıyor yeryüzünde bedenler,
Ömrüme yakışanım,
Gönlüme karışanım..
Mutluluğu hangi dizelere saklayayım
Söyle..
Dilimi lâl edenim,
En ücra köşelerde sabahlarım bazen,
En kuytulardan el sallar ellerim.
Kahrında acımaz yüreğim ey yar,
Mahvında çöker belleğim..
Gün doğmasa da olur,
Ki ben sana meftunum,sen herkese yabancı
Nasıl silinir söyle,yüzündeki bu acı.
Her mısra dizilimi sanki bize yalancı,
Tek çare sükût mudur?bu ölüm kadar acı.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!