Zeliha Bekoğlu Şiirleri - Şair Zeliha Be ...

Ayrılığın hüznü sarmışken her yanı
Yalnızlığı bari yaşamayalım
Hadi gel benimle, içelim bu gece
Seninle birlikte uçalım göklerde

Sabaha kadar daha çok vakit var

Bir sevgi seliydim bir zamanlar ben
Çılgınca, coşkuyla çağlar
İçin için durmadan ağlardım

Bir sevgi yumağıydım eskiden
Önüme geleni sarıp sarmalar

Birazdan güneş
Batacak yine
Bütün umutları
Gömecek güne

Sıcacık kolları

Bir bakıma kurtuluş buydu ama neden.. Belki bir söz, belki bir son, belki de son bir vedadan. Artık ayrılış zamanı geldi. İşte en son tren … İşte en son vagon ve işte en son durak burası … Anlayabiliyorum.. Sevgilerden, varoluştan ve en sona ulaşmanın verdiği burukluktan … Senin gerçek yüzün bu değil ama ben uğraşmayacağım seninle, sonunda yeneceğimi bilsem de oynatmayacağım kendimle …



Sen sevilmeye değer misin? Bilemiyorum … Ama insanların tümü gibi yüzlerce, binlerce kez evet! … Benim gibi, onun gibi, bir serseri, bir ayyaş gibi … Ama kendi yüzün değil bu, biliyorum, hissediyor, görüyor ve en yakınımda olduğunu biliyorum… İşte son gün, işte hayallerin, ümitlerin ve arzuların sonu … Yazık, her şeye çok yazık … Ben sen olabilecekken, seni ben yapabilecekken, senin yaptığın adilikten başka bir şey değil … Düşünürken, konuşurken ve hayatın sayılı anlarını doyasıya, coşkuyla yaşarken … Senin ve benim gibi tüm evrenin yaşadığı şey bu … Ne ben, ne sen, ne de başkası.. Hepimiz aynıyız….

Bugün bir dostuma gittim
Öylesine, habersizce uğrayıverdim işte
Ne bu kadar çok sevineceğini
Ne beni bu denli çok özlediğini
Ne de beni gerçekten böylesi sevdiğini bilmiyordum
Ve hatta onu ne çok sevdiğimi….

Özgürlüğün türküsünü yazmak istedim
İzin vermediler, henüz çok küçüksün olmaz dediler
Onlarda haklıydılar, bilemezlerdi
Bu çocuk yüreğin ne kadar acıyla yoğrulmuş
Bütün zincirlerine rağmen ne denli özgür olduğunu

Senin gücün yeter mi beni yıkmaya
Yakıp yıkıp, sözsüz sessiz bırakmaya
Susuyorsam sanma ki korktuğumdan
Asaletimin yazgısıdır benim susmam

Sana ne kadar edersem edeyim ikrar

İnsanları sevmeli … Niye, neden sevmeli? Arkandan vursunlar diye mi? Onlarda seni severler belki … Kim bilir belki yalnız kalmamak, belki cebinde ki üç beş kuruşu tüketmek, belki de bir süre kullandıktan sonra fırlatıp atmak için severler seni … Ama gün gelir çıkarları uğruna hiç ummadığın kimseler seni yok sayıverirler … Çıkartırlar hayatlarından, sana sormaya gerek bile duymadan.. Ne hissedebileceğini hiç hesaba katmadan, belki de ölümünü bile umursamadan … Anlık hazlar verirler sana, anlık zevkler yetmez olur bir süre sonra. Hep daha fazla sevgi isterler ama onlar, senin kendilerine verdiğin sevginin yarısını bile çok görürler sana.. Kırıntılarla doymaya çalışırsın fakat bu sana yetmez ve sevgisizlikler denizinde boğuluverirsin bir gün … Bir de bakmışsın ki sen yoksun … Hep; O, bu, şu, onlar, bunlar, şunlar var ama sen yoksun..… Artık sen bir hiçsin…… Parçalandın işte gördün mü? O yüzden boş ver insanları sevmeyi.. Kendini düşün, zalim ol, başkaları uğruna ağlama, bırak onlar senin uğruna ağlasınlar. Boş ver değmez bile döktüğün göz yaşlarına … Belki de herkes böyle düşündüğü için dünya bu hale gelmiştir. Ama sen yine de sen olmak istiyorsan, boş ver diğer benleri … Ez, geç, arkana bile bakma yıkıntıların ardından.. Artık unut geçmişte ki her şeyi, umutla, sevinçle bak yarınlara..



Emin adımlarla, ardına bile bakmadan devam et yürümeye, olduğun değil olmak istediğin yolda …. Sen sensin, unut başka benleri.. Düşünmeye bile değmez umutsuzca yaşadığın günleri …

En güzel şiirlerimi ben sana yazdım
Sen yaşam kaynağım, ab-ı hayattın
Sen candan öte önce canandın

O son günden beri bir türlü dolmayan yokluğunda

Gecenin o eşsiz maviliğinde
Karanlık ve sessiz saatlerde
Mehtabı seyretmek için baktığım an
Mehtap, sen olur bir an
Anlayamam birden bire ne olduğunu
Kavrarım kısa bir süre sonra