Zeki Tüyen Şiirleri - Şair Zeki Tüyen

ben zeki tüyen
çocukluk, aşk, yolculuk derken
yolun sonudur görünen
eski hesaplar ve matematik
anlamsız kılar her şeyi
oysa beklenen hep bir umuttur

dinle ak görüntüsünde kutsal amacı
muştulara tutsak doğa dalında acı
kaynak gibi davranmak kirli tutkuya
salt yüklenmek hele bir anadolu'ya
şimdi yanılgı evinde iki yüzlü kiracı
ve toprağımda ak umutlar dolu ya

bir garip burukluk
tınaz tınaz keder içimdeki
dudaklarım kurumuş
bilinçaltım darmadağın
akşam olur esrar perdesi sarar yalnızlığımı
dört duvarla konuşasım gelir

bir ironi tutturmuşum güpegündüz gün ortasında
ironi de ironi diyorum sabah akşam nerdeyse
yemek yemiyorum, su içmiyorum günlerce
başka bir şey değil, ironi de ironi diyorum sadece

ironi nedir diye sorsam benliğime, yine sorsam yine

benliğimde iki ben var benim
biri daima sana yaklaşıyor
güneşi senin gözlerinde doğuyor her an
öyküsel mutluluklar sanki yaşanan
gözleri ılık rüzgarlar gibi bakıyor
diğeri acımasız mı acımasız

aşkın terazisini ararım boşlukta
tartıya gelir mi genetiği sözün
gölgesi yiterken umutların
bir soluklanma payı sıkışan kapı aralıklarında
ve bu yol yordam sapması
yürek burkulması kadar derin

her şeyi zamanında yapmalısın hayatta
zamanında öğrenmelisin ellerinin üzerinde emeklemeyi
zamanında gitmelisin okula
zamanında sevgilin olmalı
zamanında sevişmelisin deliler gibi
zamanında evlenmelisin

bir yağmur eşiği tutunduğum umuda karşı
dokunsalar bulut gibi boşalırım besbelli
sel olup akarım dağdan taştan aşağı
bir şeyler saklı içimde benim bir şeyler
bir çim biçiminde saklı içimde
bir şeyler saklı içimde benim

sen benim himayemdesin denilmez kimselere
himaye çeşitlidir akşam üstleri
yağmur damla damla yağandır
bulutlardan
çıra ince ateşi harlayandır
insana en çok benzeyen hayvan orangutandır

şu uçsuz bucaksız gökyüzünde
hükmü yok gibi durur gecenin yıldızlar
derin boşluktan sesler gelirken usulca
insanların kavgayı bırakmasını söyleyen sesler
incir çekirdeğini doldurmazken kesinlikle hiçbir şey
ve kamyonda piyano çalan adamın mutsuzluğu