Zekâi Budak Şiirleri - Şair Zekâi Budak

Bir volkanmış gözlerin
Zulmün bir lûtuf imiş
Sen nerden bileceksin

Güneş kadar aydınlık
Ölüm kadar gerçeksin

Yuvarlandığım yarda tutunabildiğim dal
Çıtırdıyor an be an, ha koptu ha kopacak
Yitmiş evsafı aşkın, erimiş petekte bal
Bulunur mu son demde şefkat sunan bir kucak

Ey her zerresi meçhûl, muazzam terkip vücut

Kaç halkolmuş can varsa, onca huy var acunda
Gördüğün her güzele vurulma dedim gönül
El atına binenler yaya kalır sonunda
Başkasının tahtına kurulma dedim gönül

Anan baban atan var, bacın var kardaşın var

Eğer beni leylekler getirmemiş olsaydı
Seni de bir dereden tutmasaydılar o gün
Ne ben sevda çekerdim eşsiz güzelliğine
Ne de sen bu kalbimi böyle yakabilirdin

Ancak sen gibisini sevmek uyar şanıma

Depreşir mazi birden öfkem gücümü keser
Isırmaktan dilimi kana batar ağızım
Sendendir güçsüzlüğüm ve yine senden hızım
Benim başımda yalnız senin sevdaın eser

Fırsat ver garip gönül sana aşkını sunsun

Kasvetle gelip akşam, sürgülenince kapım
Hüzünüm sevincimi fersah fersah aşar hep
Senden sonradır ki ben sanki yanan çerağım
Kalpten oluk oluk kan, gözümden yaş taşar hep

Ko bu eski âşıkın orda burda sürünsün

Yüzünden nur akandan şüphe ettim daima
Havlamayan köpeğe sokuldum da aldandım
Kapıldım bir çillinin amansız sevdasına
Çilli kızın sevmesi lekesiz olur sandım

Çorak kalbime tuttu bir aşk tohumu ekti

Gidecek biniyor ata
Ne de şanlı gelin Ayşe

Yiğitler naralar ata
'Ata binme gel in Ayşe'

Aklı baştan alır aşk, hattâ deliren olur
Sevdiğinin uğruna canını veren olur
Biz kalbine girmeye çalışırken o yârin
Bir de bakarız ki ah, koynuna giren olur

(11.07.2006 - Lüleburgaz)

Ben ne pilava ne hoşafa
Uzatılan kaşığım
Ben ne şuna ne buna
Güzelliğe âşığım

(Kadıköy / İstanbul -1973)