İnsan çoğu zaman arıyor...
Bazen masasında duran kalemi,
Bazen kaybettim sandığı ama cebinde olan eşyasını,
Bazen ise gözündeki gözlüğü arıyor saatlerce....
Ve her insan bir ömür kalbindekini arıyormuş...
Hadi bir şey söyle!
Boz şu uzayıp giden sessizliği...
Söylemediklerimiz yük olmasın heybemize!
Sırtımızı kamburlaştırmasın!
Bükülmesin omurgamız,
Öne eğilmesin başımız.
Sen bir kuş olmalısın...
Tüylerinin her biri, bir şiirin mısrası olmalı.
Bedeninde bir çok şiir barındırmalısın.
Uçtuğun yerlere şiir saçmalısın...
Vardığın yerler şiir kokmalı, senin...
Ben her şeye Sen dedim;
Yanağıma süzülen damlaya,
Kalbimde kanayan yaraya,
Hissettiğim acıya,
Bana dair ne varsa...
Her şeye Sen dedim...
Bunun nedeni ne bilmiyorum...
Beni özle istiyorum,
Her anında, aklında, kalbinde,
Hayatının bir köşesinde olmak
Ve bunu hissetmek istiyorum...
Kitap okurken, şiir dinlerken,
Uyuyakalırım bazen.
Böylesine uykuya dalmak ne güzel...
Ne güzel rüyalar görür insan böyle uyuyakalınca
Böylesine bir uykunun ardından ne de güzel uyanır insan
Kitap ve şiirin olduğu her eylem
“Seni seviyorum.” demekle sevilmez insan!
Bazıları sessiz sever, sen sadece hissedersin...
Zaten hissetmek duymaktan daha değerli değil midir ki?
Sessizce seven;
Sabırla yoğrulur,
Hava soğuk olabilir.
Gökyüzü koyu bulutlarla kaplı olabilir.
Belki yağmur yağacak olabilir.
Belki de kar...
Ama ben,
O kara bulutların arasından
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!