-1-
bir çocuk ağlamasıdır yüreğim
hep çocuk ağlamasıdır benim
binlerce çocuk ağlamasır evlerde..
Baktım susuyordu her şey ve cumartesiler
Susuyordu denizler, dağlar, şiirler, sokaklar
Bir akşamın ucunda adamlar susuyordu
Çocuklar susuyordu korkarak karanlıktan
Baktım ellerim susuyordu yazmıyordu
Sözcükler çekingendi, yılgındı, korkaktı
Haydi, uyu çocuğum kapa gözlerini
Çıkar usundan savaşları şimdi
Çocuklar ölecek mi diye sorma
Deniz kuşları, tarla kuşları
Çiçekler solacak mı saksılarda
Gelincikler, papatyalar, zambaklar
GÖL
Ve biter bu yalnızlar da bir gün
Bir gün çıkılır o bitimsiz serinliğine denizlerin
Bir kuştur bölen uykumu geceleri
ben yenik güçsüz aynalarda biri
alıp götürdüler uzak ikindilerle
hangi sokakta şimdi bilmiyorum ellerimi...
böler durmadan yalnızlığımı aklığımı
bir kent bu uzayan sularımda
senin ellerin mi o eskiden kalma çocukluktan
bir kadının balkonuna çiçeklerini seren
ve çamaşılarını sulayan tuzlu ıslaklığın mı
hınzır bir yalnızlığın araladığı kapıdan
kanıma karışan gecede...
Kim çıkardı bu denizi
Silahları, kurşunları, savaşları
Kim çıkardı ölümleri öldürmeleri
Sevmek varken doyasıya
Kim çıkardı bu kavgaları dövüşleri
Bu ayrılıkları kim çıkardı
Üçüncü uykunun ortasındasın belki
Benden yana düşler içindesin
Ya da bir pencerenin başında
İstanbulu düşünmektesin...
Bense işte bilmiyorsun
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!