Veli Bilici Şiirleri - Şair Veli Bilici

Yakar beni
Yakar beni,
Ayrılığın yakar beni.
Yalvarırım sana bebek
Yaradandan yakar beni.
Yakar yakar,

Sana şiirlerle
Mutluluklar dilemiştim.
Görsen beni yıllar sonra,
Bilir misin Alim şimdi?
Tanır mısın canım şimdi?

Beni anlama;
Anlarsan beni,
Mesleğin;
Ayaklar altına düşecek,
Çiğnenip geçileceksin.
Beni anlama,

Size 'Bahar Çiçeği' demiştim.
Şiirler yazıp,mutluluklar dilemiştim.
Ama
Anladım ki nafile,
Nfile şimdi dostlar.

Her günüm kederli,gamlıysa eğer.
Sebebi sensindir,günah senindir.
Bu garip sevginden zanlıysa eğer,
Sebebi sensindir,günah senindir.

Gel hak için durak ulu divana.

Rehberlik amacıyla gideceği okulun bulunduğu yeri bulmakta bayağı zorlanarak ilerledi, Yeşiköy’ün yeşillikler denizini andıran narenciye bahçeleri arasındaki etrafı çitlerle,tel örgülerle çevrili, böğürtlenlerle kamufle edilmiş dar yollarında bazen çamura batan ayakkabılarını silmeye çalışırken,kendi kendine de kızıyordu;
-Ne vardı yani otuz kırk dakikalık yolu yürüyeceğime belediye otobüsüne binseydim,üç yüz bin lira otobüs ücretinden mi korktum yoksa, diye kendi kendine söylenerek ilerlerken karşılaştığı birkaç insana da gideceği yeri sorarak ilerliyordu.Bazen yanılsa da tariflere uyarak ilerliyordu. Nihayet okul binasını görmüştü.Bahçe duvarını takip ederek giriş kapısından içeri girdiğinde;

T.C.

Kimse bilmez kuran sensin mihrabı.
Ayaklara sersen olsan turabı.
İyi - kötü her birşeyin hesabı,
Çıkarıldı sana sezdin mi gönül?

“Nasilsiniz? ” Diye sormayin nolur.
Gariban, çileli birisiyim ben.


Biri sunu demis,dieri bunu
Hayaller ülkesin perisiyim ben.

Kaç bahar geçti de umut bitmedi.
Kapimi çalacak eli bekledim.

Nice yagmur geçti,kar geçti nice,
Cana can katacak cani bekledim.

Zaman bozuk,insan azgın,
Övmeye lüzum kalmadı.
Senli,benli; güvey, gelin
Olmaya lüzum kalmadı.

Şimdi aklar soluk soluk,