Var Şiiri - Mehmet Tevfik Eltas

Toprak gülünü bıraktı
Aşıklar raksa durdu
Yetime yalnızlığı
Beşikteyken vurdu
Göğe doğan Güneş
Aydınlığını kurdu
Gönüllerin efendisi
Gül yüzünde ayna var.

Gecenin karanlığı
Çölünü çoktan sardı
Babanın vahşetiyse
Kızına mezar kaldı
Gönüller meftun şimdi
Bulutlar çölde gölge
Batınından doğan
Nurunda perden mi var?

Mıknatısına kapılan
Metal yürekten aşkın,
Yollarına düşen
Karaniye hırkan var
Sora sora gelene
Hurma bahçen yolun var
Nikabını açmayan
Gül kokulu halin var.

Amansız takibinle
İnletirken aşığını
Bastığın yerlerde de
Ayak izin taşın var
Seni duyan aydınlık
Cehalet neden dar?
Ebucehil üstüne
Şimdi çokça eden var.

Hiraya sindi gülün
Alan burna şölen var
İlmiledün bilen
Bilge tarih dünüm var
Bab-ı selam kapısında
Bekleyen aşıkların
Hayalinde görünen
İrem kokun, cemal var.

İbrahim'in elinden
Kabe rumuz evin var
Siyahdandır perdelerin
İçin gören kimler var
Karanlığın içinde
Aydınlığın konuşur
Muhammed isminden de
Göğe rahmet Ahmed var.

Aynadan görünen kim?
Söyle gezen ayna kim?
Ebucehil çirkin sensin
Ebubekir güzel sen
Aşığın maşuğuna
Nazı geçiyor elbet
Ayna! Giz perden söyler
Gören gözün, mahir var.

Bir can ki cananına
Çelikten gövdesi var
Önünde, arkasında
Sağında duran kim?
Seni örten Ebubekir
Sevr'e birlik giren kim?
Karanlığa kapanan
Nurdan ören elin var.

Velayetin de duran
Duran söyle kimler var?
Buluttan yağmurları
Rahmetleri veren var
Bakmasını öğrettin
Köpek dede latif var
İnci görünen dişi
Tevhit ile bilen var.

Yalnızlığın adıdır
İnzivaya çıkan yol
El eteğini çeken
Derviş evi, çile var
Erbainin tuttuğu
Dosta çıkan sonsuz yol
Miras ondan kalandır
Hakka şimdi davet var.