Ümit Alphan Şiirleri - Şair Ümit Alphan

Bugünlerde böyle;
Rakıyla geçiştiriyorum ağrılarımı.
Yürek sızladıkça çekiyorum.
Sarhoşluk unutturuyor bana,
Aşktan kalan kabuklaşmış yaralarımı...
Ümit ALPHAN //Kabuklaşmış//

Sobanın etrafında ovuşturuldu eller.
Soğuktan ölmek üzereydi,
Bitmiş,yorulmuş bedenler.
Sevmişlerdi.
Kaçmışlardı.
Yeni bilinmezliğe.

Fakirdi aşktan yana yaşam.
Cebi delinmiş,
Eskilerden bir kaç kuruş kalan.

Deniz kıyıla dalga geçe dursun.
Bir para parladı sahilden atılan.

Ve;
Direndi kır çiçekleri.
Soğuktu hava.
Kararlıydılar,açmayacaklardı.
Yine;
Yalancı güneşe aldandılar.

Uzansak sere serpe,bozkırlara.
Güneşe ayıp olmasın diye,
Perdelik diktirsek penceremize.
Bulutlar olsa kumaşımız,uçları fırfırlı.
Terzimiz tanıdık,Hasret Teyze...

Büyüdüm kocamanım.
Küçücük bedenimle adamlaştım.
Sarmaladığın geçen yılki gazeteden yapılma,
Kese kağıdında.
Üçüncü sayfa senden haber var orada.
Aşağılık.

KONSERVEDEN HALLER
Gezinirken eller cepte parasız aylak.
Boş bir tenekeye hırslanmıştım.
Penaltı atar gibi vurdum.
Maradona’ydım.
Gidip taştan duvara çarpınca anladım...

Konuş!
Konuş bensiz duvarlara ben gibi.
Anlat derdini rüzgardan korkup titreyen sokak lambalarına.
Konuş işte.
Futboldan, Haktan,hayattan.
Anlatmak iste anlatama.

KÖR DÜĞÜM
Kör olası düğüm seni.
Seni kördüğüm temsili çok sevdi...

‘Kim?
O.

Su ile birlikte doğdu güneş,
Gelen gideni aratmaz,
Giden kışsa eğer.
Tebessüm ile selamladı.
İliklerine can vereni.
Ne zor geçmişti oysa kış,