Ümit Alphan Şiirleri - Şair Ümit Alphan

Birden durdu araç.
İçinden iki kişi indi.
Biri siyah biri beyaz.
Fren sesi ısırtmıştı dudakları.
Yüreklerde endişe, dünden bayat
Önlerinde yatan koca bir hayat...

Koyu harflerle yazılmış yoksulluklara,
Cılız kalemim bir şey söyler.
'Aşkını da sol yüreğimden koparamadınız ya'
Ümit ALPHAN //Yoksulluk//

Sakın durma yağmur!
Islatsana pis beynimi.
Kafamdan çıkan lokomotif dumanına takma.
Yıka ne varsa orada.
Zenginin fukaraya ettiklerini.
Düşmanın dosta...

Duraksamaların sevdasıyım.
Gitmelere yakışmaz adamlığım.
Asılmaya da razıyım.
Boğazıma ilmik atacaksa kadınım.
Son arzumsa;
Dudaklarından duymak ölümü.

Ellerim titriyor deyince.
Kanımdan şüphelendi,söylediğim dostlar
Şekermiymiş neymiş,yüksek çıktı sandılar.
Çayı da senin gibi kıtlayarak içerdim
Suçluyu senin gibi o sanıp bıraktırdılar.

Kaç saat oldu?
Ben yola çıkalı bilmem.
Hafızamı geri sanmayın.
Çok akıllıyım sanırdım.
Sözüm ona Avrupa’ya geçeceğim.

GÜL KOKSUN
Senin dilinde.
Ritim tutan ayyaş yazarım kalemimle.
Sende kaldırımların dansözü.
Meşhur köksüz çiçek...

GAMZELİ LİDER
Dudağının kenarı düşmeye görsün.
Kaldırmak için komedyenlik yaparım.
Çıkıncaya kadar uğraşırım gamzeler için.
Oh çekerim içimden.
Devrim yapmış lider olurum.

Demiri testere keser
Dişleri kör değilse...
İnsanı da sözler.
Sevdiği bilediyse...
Ümit ALPHAN

Senin bir kitabın vardı,
Hayatını anlatan.
Benim bir kalemim vardı,
Hayatımı karartan.
Senin bir gülüşün vardı,
Bir de zulmeden somurtuşun.