Uçurtma sanıyorum ellerimi
|.
uzun günlerim oldu
(u) ip uzun
pembe entarilerin
dikine çizgileri kadar
aşk varsa değişirdi rengi
örgüler karışır içime giderdi
ne desem düşünürken
anlatamamışım dizlerime
derdim yaralarımken
az sızılar bağlı dilime
sonra geçer
kan kuruyorken üstüme
kulağımı çeker
köşelere sürerdim kendimi
sürgün çocuk içimde kendim
bir ben bildim
kimseye söylemedim
izi(mi) ellerimi sürdüm de sildim
desem de boş
||.
anlamak büyülü saklanmaları
anlamak sızılı duruşları
oldum olası içimde vardı
dışıma sıvanmadı
mührü sahte kullanmadım
hala yeni miadı
siz
gülücükler
düşürürdünüz
-ben
küçük
çocuk
toplardım
öyle kıymetli uçurtmam
çıksın diye bazan
kırlangıçların yanına
yüreğimden çözerdim ipi
bazan zamanı boynumdan
belli değil mi yazmamdan
|||.
uzun günlerimde
dar ağacı yapar
gövdemi oyalardım
parmağımı gömerdim gözlerime
düştüğümde acımı
yanmamış toprağıma
fidan
konacak
toprağa
sanırdınız
-siz
yağmurda
yağıyorsa
aldırmazdınız
ahh aldanmayın
beni böyle siz yaptınız
tele takılmış uçurtmamı
iplerimi aldınız
gözüm ufukta uçar
ufukta açar şimdi
gittiği yeri bilmedi
hayal sandı her şeyi
öğrenmeler bitmedi
ikiye ne kaldı
bir bitmedi
ömrün süresi
belkiler de is’i
||||.
ip salıyorum
uçurtma sanıyorum ellerimi
çekildi uzakta sessizliğine
nasıl!
ellerim güzel mi...
24 06 2005
an iç'i şiirler /
Zafer Zengin EtnikaKayıt Tarihi : 1.7.2005 12:46:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!