Uçurtma sanıyorum ellerimi...

Uçurtma sanıyorum ellerimi

|.

uzun günlerim oldu
(u) ip uzun
pembe entarilerin
dikine çizgileri kadar
aşk varsa değişirdi rengi
örgüler karışır içime giderdi

ne desem düşünürken
anlatamamışım dizlerime
derdim yaralarımken
az sızılar bağlı dilime

sonra geçer
kan kuruyorken üstüme

kulağımı çeker
köşelere sürerdim kendimi
sürgün çocuk içimde kendim
bir ben bildim
kimseye söylemedim
izi(mi) ellerimi sürdüm de sildim

desem de boş

||.

anlamak büyülü saklanmaları
anlamak sızılı duruşları
oldum olası içimde vardı
dışıma sıvanmadı
mührü sahte kullanmadım
hala yeni miadı

siz
gülücükler
düşürürdünüz
-ben
küçük
çocuk
toplardım

öyle kıymetli uçurtmam
çıksın diye bazan
kırlangıçların yanına
yüreğimden çözerdim ipi
bazan zamanı boynumdan

belli değil mi yazmamdan

|||.

uzun günlerimde
dar ağacı yapar

gövdemi oyalardım
parmağımı gömerdim gözlerime
düştüğümde acımı
yanmamış toprağıma

fidan
konacak
toprağa
sanırdınız
-siz
yağmurda
yağıyorsa
aldırmazdınız

ahh aldanmayın
beni böyle siz yaptınız
tele takılmış uçurtmamı
iplerimi aldınız

gözüm ufukta uçar
ufukta açar şimdi
gittiği yeri bilmedi
hayal sandı her şeyi
öğrenmeler bitmedi
ikiye ne kaldı

bir bitmedi
ömrün süresi
belkiler de is’i

||||.

ip salıyorum
uçurtma sanıyorum ellerimi
çekildi uzakta sessizliğine

nasıl!
ellerim güzel mi...

24 06 2005

an iç'i şiirler /