İçimde ki büyük yangını
Denizleri içsem söndüremem belki
Belki bir dağ olur öfkem
Nehir olur akar gider sevdam
Belki de karlı dağlar olurum
Çığ gibi büyürüm
içimden seviyorum seni kime ne?
dokunmadık ki bile birbirimize,
saymazsak omzumuzun sevişmelerini,
kalbinin gelip tam kalbimde atmasını.
sarılmadık bile seninle kime ne...
içimde saklanan bir Eylül var...
bakma sen öyle
takvimden koparttığım yapraklara.
ne kış ne bahar ne de yaz,
sen bakmazsan yüzüme,
gülmezse gözlerin tam gözlerimin içine;
idam edilecekken sevdalarımız,
firarlar verdik yüreklerimize.
o yüzden kaçaktık hep düşlerimizde...
ilk adım gibidir ilk aşk,
hayata en zor yerinden bağlandığın.
düşmekten korkarsın o ele muhtaç,
anne kokusudur belki tutunduğun...
ne çok şey var sana anlatmadığım,
ben susarken sen anlarsın sandığım...
ilk defa sana bu kadar yakınım,
dokunmakla veda arasındayım...
bir yanım sar sarmala diyor,
diğer yanım sal hiç yaralama...
varlığın ile yokluğunun arafındayım...
ne olur sakın bir şey sorma bana.
insan;
kaderinden
ne kadar kaçabilir
ve karşı koyabilir...
içinde var olan,
nasıl yok olabilir...
İnsan ne kadar severse;
O kadar acı çekermiş meğer
Ve içine attıklarınca da
Büyütürmüş özlemini hasretini.
Çare de değilmiş aslında
Sevdiğinin yanında olması.
insan ömründe
yalnızca bir kere seviyor
ve ondan sonra gerisi artık
sadece eğlence geliyor...
ışıkları söndürüyorum birer birer,
ruhumu karanlığa gömüyorum.
istemiyorum ne bir ses ne bir ışık,
yalanlarla beni avutan bu şehrin,
çekiyorum perdelerini usul usul...
bakmıyorum nicedir takvimlere,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!