Sürgün şehri Şiiri - Neşe Ersoy

yine sancıya duruyor gün batımı
nerede başlasam, inadına bitiyor
orada aşk

hüzündür mevsim şimdi
soyundukça gök örtünür toprak
örtünür de ayrılıklara düşer yolum
alır başını gider birisi
yitik bir sevdanın çığırtkanı olurum
uykusuna düş bu şehrin
munis, şımarık, ürkek
göksüz bir yıldız olurum

menekşesi mor yine de ateşi kızıl
yangınımı kutsar bu şehir, sangılarımı
hatırım olmasa soluğunda
ve hatırı soluğumda
hangi telâşa sığar ömrüm
hangi uykuya az gelirim

değsin istedim yanmışlığıma
gelincikler açar elimde kor kor
sahralara savrulurum yeniden
hararetim kemikleşir
hiçliğe artar küllerim
hiçlik her şeyken, ya da her şey hiç
hangi çölümü yeşertmeliyim önce
hangi tavımı gömmeliyim

ne denli koşsam
o denli geçim her şeye
kilit vurmuş duygulara
aşk mıydı iki yüzlü, yürek mi
çözemedim
büyümeden ölmeliydim aslında

düş kıvamlı gün biter
şavkına düşerim gecenin
anılarım darmadağın, salkım saçak
yoğunlaşır döngülerim
yüzdeye vurulur hata payları
ne sarhoşum ne de çocuk
kusuruma bakın lütfen

ey yaşam
hadi, kanat göğümü
ufuklarımı yık
görüntüsüz gölgeler işle yarına

aşkın uzak şehrinde sürgün
göğümü arıyorum