Seyfi Karaca Şiirleri - Şair Seyfi Karaca

Hop...hop...hop...
Bop aynı bop, top aynı top, hop...
Hep bildik tanıdık çaylak leş kargalıkların dünyanın üstüne çömüp üşüşeninden
Yutulmuş nice haplanmış ilaçlanmış telef olmaları çare diye eldeki rehineliğe
İstilacısı
Yayılmacısı

Hayat bu... başı belasına sargın
Bazan yorgun hevesli kumru hayat
Bazan posta postaya güvercin
Hayat.. bazan dakkasında durmaz delişmen
Durgun sessizliği sığınan bir deniz de hayat
Dalgakıranlar zaptedemez liman göçüren lodos gibi

Mardin burda
Ben orda
Kilimle çuhalanmış ince oymaklı işlenmiş perdelerde saz cümbüş
Utangaçlığını tomurcuklara saklayan gül adlı sanki
Yağmura yakalanmış bugün ıslak gamzeleri seher mahuru
Bakıştık iyce bir..

Maviliden arasta
Yeşilden bir kemer kuşanmış
Kuzeyinde ne arar yavrucak kedi, mevsimi buz tutan damın
dertsiz olanı yok gibi kara gün sata sata zülfüde perişan
yokluk Afişlerle bumu yani şimdi buralarda biryerde olmak.?
Tesadüfi,

Camları ne renk olursa olsun
Nasıl bir çerçeveden görünürse görünsün aldananın yüzü
Gözlüklerle saklayamaz kimse, görünüşünü
Ne hüznünü ne sevincini, kimse kimini nesini
Desene ki şuna sen eğer,
yarın insan ise zamanına misafir,

Gözleri dünyaya açılmadık tomurcuktan
Mahkemeler sokağına düştü velakin
Üzgün rampalarda yağmura bulaşan tok sesleriyle
Asyalı bir arzu çıldır çıldırak
Birileri klarnet –keman çalıyordu sessizliğin kulağına
Kuzeydeki meydanda

Yapılmış yollardır kalbin
Kalbin aşka yapılmış yollarıyla sana doğru iz bulmaya çalışan birebir sen
Büküşse büküş
Yokuşsa yokuş
Dik
Bayır

Düşünmesi bile aklıma gelince
Aklım bir sağlam yapıyor,
Bir hoş oluyor ki gönlümün inceleri sorma
Hemen çiziyor rotayı suyunca yelkenlim
Evler..gökkuşaklı engin ve dingin
Almış kollarına takmış aşkı da

Saman sarısı sayfalarda gözyaşlarına boğup bırakan
Portakal renginde güz ve eski defterler yazısı
Yarısı paylaşılmış elmaların buruk tadıyla ortalığa konulup gidilen
Karşıdaki dağları seslenerek
Ve dalgalarını dinleyerek dağlar dibindeki denizlerin çeşm-i hayat
Limon ekşisi bir yankıdır cevabı beklenen benzi solukluk

Hüzün estiren yersizliğe tezgah açmaktan
Bu sonu gelmez fısıltılarla uzaktayken son bahar
Sen hala iniltisi dinmez yaralarda oy ağam vay ağam..!
Başka şey bilmez misin be keman? !
Sesi fıttırıktan teyyarelere karıştıkça nemli gamlının
Şehrini feryada veren çır çır çığırım sol fasol