Ruha Dönüyor Şiiri - Lokman Gülbahçe

Lokman’ın yüreği yanıyordu. Herkes onun gülüşünü görüp güçlü sandı, ama içinde kora dönmüş bir sevda gizliydi. Ne zaman biri “Zehra” adını telaffuz etse, yüreği sanki dağlanıyor, gözlerinden kanlı seller akıyordu. Çünkü Zehra, onun hem nefesi hem de derdiydi. Gönlünde açtığı yara öyle derindi ki, yıllar geçmesine rağmen kapanmıyordu. Lokman, her şeyini kaybetse bile şunu biliyordu: “Şu kimsesiz ruhum inan senindir.” Onun gönlü, Zehra’nın başına tac olması için bekleyen bir yerdi. Ama bekledikçe içindeki altın eriyor, pula dönüyordu. Çevresindeki insanlar, Lokman’ın derdini anlayamıyordu. Kimse, bu aşkın acısını bilmezdi. Ayrılıklar kalbini yıkmış, aşkının bendini paramparça etmişti. Çaresiz kalınca Mecnun gibi kendini çöle atmak istedi. Ama o çöl bile gerçek değil, serap gibiydi. Denizleri kuruyordu. Köydeki büyükler, komşular hep öğüt verirdi: “Bu aşka imkân yok Lokman. Boşuna üzülme.” Ama Lokman, onların öğütlerine kulak tıkıyordu. Çünkü biliyordu ki, bu aşk sözle anlatılmazdı. Bedeni çürüse bile ruhu, Zehra’nın sevdasıyla diri kalacaktı. Çare aradı, derman aradı. Doktorlara gitse de fayda etmedi. Çünkü derdi Zehra’ydı, devası da yalnız ondaydı. İçinden hep şu dua yükseldi: “Mevla seni bana nasip eylesin…” Ama Zehra’nın adı dudaklarına gelince, dili susuyor, gönlü konuşuyordu. Diller lal oluyor, sadece kalp söylüyordu. Ve Lokman anladı: Bu aşk ne ayrılıkla, ne öğütle, ne zamanla tükenirdi. Bu aşk, ya kavuşmakla ya da sonsuzlukla tamamlanacaktı.