Sen Dedin Bana Şiiri - Lokman Gülbahçe

O ilk gün, göz göze geldiklerinde zaman durmuş gibiydi. Yeşil gözleri, içten bir sıcaklıkla baktığında kalbi yerinden fırlayacak gibi oldu. İlk sözleri, rüzgârın taşıdığı tatlı bir melodi gibi ruhuna işledi; o an her şeyin bir daha eskisi gibi olmayacağını anladı. Günler geçtikçe, her anı bir hazine gibi sakladı içinde. Onun sessiz gülüşleri, titrek bakışları, ellerinin dokunuşu bile kalbinde derin izler bıraktı. Rüyalarında bile onun varlığıyla karşılaştı; düşlerinde bile elini tuttu, yanında yürüdü, birlikte gülümsediler. Her hayali ona saygı ve sevgiyle hürmet etti. Ama zaman acımasızdı. Ayrılık gölgesi düştü bahçelerine, gül soldu, rüzgârın uğultusu acıya dönüştü. Gözleri kanla dolsa bile, bir bakışıyla dünyayı güzelleştirebiliyordu. O bakışlar, sessiz sohbetler, hafifçe titreyen dizler, hepsi bir nimetti; acının içinde bile teselli oldu. Kalbinin en derin köşesinde, yeşil gözlerin hatırası her zaman canlı kaldı. Lafzede, mabede hasret ölecekmiş gibi hissetti; ama bu ateş, onun içinde hiç sönmeyecek, ona her zaman sevdayı ve anıları hatırlatacaktı. Dünyanın ters dönmesi bile onu etkilemezdi; çünkü o, yeşil gözlerinin bıraktığı derin izle sonsuza kadar bağlıydı.