Bir çiçekmişim gibi büyütüyorsun beni
Biriktirdiğin acılarımla tohumlanıyor
Gözyaşlarımla besleniyorum
Yeşerttiğim ümitlerim çoğaltıyor dallarımı
İçimdeki Güneşle aydınlanıyor
Çok üşüyorum bu şehirde
Her yer soğuk, kurak, donuk
İnsanlar donmuş, nefesleri soğuk
Çok az soluk var, o da soğuk
Üşüdükçe siyah örtüler seriyorlar üstüme
Sana bakarken gördüğüm
Kendi içimdeki kördüğüm
Kendi yolumdur ördüğüm
Seni tanırken çözdüğüm
Kendimi sever gibi seviyorum seni
Tüm senleri toplayıp
Atmak istedim benden
Sadece ben kalmalıydım
Bizi oluşturan bütünden
Evet, tüm senleri toplayıp
Birer üzüm tanesi gibi toplayıp
İşte dünya! Gidiyorum ben
Geldim, gördüm, sevdim seni
İçinden bazılarını seçip
Daha çok sevdim, affet beni
Duygularım vardı biliyorsun
Sevgi ağacının köküdür anne
Seni en çok sevendir; karşılıksız sevgiyle
Olgunlaştıkça dalından yere, annenin yanına, düşersin
Olur ya bazen Onun elini tutmak istersin
Öyle zamanlarda elini kalbine götür
Annen hep orada bekler, hissedersin
Aklına küçücük bir anı gelir
Büyür içinde bir anda
Atıp kurtulmak istersin
Yapışmıştır şakağına
“Git” dersin gitmez
Gözlerinden yaş akar, akar, akar...
Tüm gölgelerden kaçıp
Kollarına sığındım
Sımsıkı tutunmuştum sana
En güvendiğim anda
Açtın kollarını
Düşüyorum dedim;
Üzülme kefer böceği
Bir gün sen de uçacaksın
Kanatların açılacak ahenkli
Başka diyara yol alacaksın
Şimdi kapat kanatlarını
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!