Ne gönül açarsın nede bir kapı
Sevdayla yutturdun sen bana hapı
Kalmadı sensiz hayatın tadı
Ölesim olsada bak yaşıyorum
Bilmezsin içimde kopar fırtına
Dayanır bu yürek bir umut uğruna
Bekliyorum yine bir sözün hatrına
Gidesim gelsede hep kalıyorum
Sanmaki bu sabır kalır ebedi
Başkası alırsa işte bu nöbeti
Bir gün ararsın aha bu sohbeti
Susasım olsada bak yazıyorum
Dinmesin içimde fırtına yelleri
Almasın umudu bir sinir selleri
Koparrım ellerim diktiğim güller
Sövesim var ama bak susuyorum :)
Lafzede diyorki ayrıdır yerin
Sözlerim ağırdır ince ve derin
Koparrım başkasına konuşan dillerin
Diyesim var ama bak demiyorum
Kayıt Tarihi : 24.2.2016 14:43:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
O, içindeki fırtınayı kimseye göstermeden yaşardı. Her gün, her dakika, sevdiği kişinin hatırasıyla yanıyor; bir yandan da sabırla bekliyordu. Gözlerinde derin bir özlem vardı, fakat bunu dışa vurmaktan korkuyor; sessizliğini bir kalkan gibi kullanıyordu. Hayat, sensiz bir tadı olmayan bir yol gibiydi. Gidişler, suskun bakışlar ve söylenmemiş sözler arasında sıkışıp kalmıştı. Ama her fırtınanın ardından sabırla bekledi; belki bir gün o söz gelecek, belki de geçmişte kalan anlar yeniden canlanacaktı. Ellerini sıkıyor, diktiği hayallerin güllerini korumaya çalışıyordu. İçinde kopan öfke ve kırgınlıkla birlikte, bir yandan da susmayı seçiyordu. Çünkü biliyordu; bazı duygular sadece yürekten konuşur, dilden değil. Ve o, tüm bu karmaşaya rağmen, sevdiğine dair umudunu yitirmiyordu. Her fırtına geçerdi, her sessizlik bir gün konuşulurdu. Ama o, yerini kimseye kaptırmayacak kadar kararlıydı; yüreğinde sakladığı sevgiyi ve sabrı, sessiz bir direniş gibi yaşatıyordu.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!