İnsanoğlu yaradılışı gereği her zaman ve her durumda kazanma isteği ile hareket eder.
Başkaları karşısında başarılı olmak kişiye bir tür doyum yaşattığından olsa gerek rekabetçi yanını sürekli ön planda tutar ve fırsat bulduğu her an bu yanını kullanarak hedefine varmayı arzular.
Öte yandan insanın bu kazanma arzusu bireysel, dolayısıyla da toplumsal gelişimin asıl dinamiğini oluşturur.
Hayatım boyunca hiç fakir hissetmedim kendimi. Gerçi hiçbir zaman yeterince paraya, mala, mülke sahip olmadım ama bunu da kendime hiç dert edinmedim.
Parasızlık geçici bir durumdur. Rabbimiz dilerse bu durumu ortadan kaldırabilir. Veren Allah’tır, dilediğine verir. Onun tasarrufunda olan bir şey için kendimi niçin üzeyim?
Fakir olmak çok başka bir şeydir. Karun kadar zengin olsa da insan, ne yazar, Rabbinin rızasını kazanamadıktan sonra?
Dinimizde halkımızın ”Kandil” olarak bildiği bazı geceler vardır ki bu gecelerde Müslümanlar bir araya gelerek birlikte dua ve ibadet edip güzel zamanlar geçirir. Küçükler büyükleri ziyaret ederek hal hatır sorar, gönül alır. Uzakta olanlara iletişim araçlarıyla ulaşılıp selam gönderilir, selâm alınır.
Bu sebeple ortaya bir samimiyet ve bundan doğan sevgi ve dayanışma ruhu çıkar. Ve elbette doğal olarak insanlar birbirleriyle kaynaşır, duygudaşlık kurar, birlikte olmanın tadını çıkarırlar.
İsteyenler bu gibi geceleri vesile kılarak rutin olarak yaptıkları ibadetleri çoğaltır, bu güzel ve mübarek gecelerin hürmetine Cenab-ı Allah’a (c.c.) dua ve niyazda bulunarak işlemiş oldukları günahlarına tövbe edip af ve mağfiret dilerler.
Zaman zaman kişiler ya da toplumlar arasında bazı nedenlerden dolayı bir takım anlaşmazlıklar ortaya çıkar. Eğer bu anlaşmazlıklara yerinde ve zamanında müdahale edilip çözüm bulunamazsa sorun büyür ve giderek kaotik bir ortamın meydana gelmesi kaçınılmaz olur.
Çoğu zaman (daha çok toplumsal olanlarda) çeşitli nedenleri olmakla birlikte genellikle birilerine avantaj ya da çıkar sağlamak için bilinçli ve kontrollü olarak çıkartılır bu anlaşmazlıklar. Ve elbette çözümleri de anlaşmazlıkları ortaya çıkartanlar tarafından önerilir ya da bulunurlar. Çünkü aksi bir durum çıkar sağlamak isteyenin büyük bir ihtimalle aleyhine olur.
İşte tam da bu yüzden kişisel değil ama toplumsal anlaşmazlıkları analiz ederken bu gerçeği göz önünde bulundurmak gerekir.
İsteriz ki çalışıp çabalayarak emek verdiğimiz ve ortaya koymuş olduğumuz şeyler mükemmel olsun. Ama bu ne kadar mümkün olabilir? Hem zaten bu, neden bu kadar önemlidir?
İnsanın ortaya koyacağı hiçbir şey kusursuz olamaz. Kendisine göre mükemmel olsa bile bir başkasının gözünde mutlaka kusurlu olarak görülebilir.
İnsan yaptıklarının kusursuz olmasını elbette isteyebilir, istemelidir de. Çünkü bu istek ona azim kazandırıp işine daha iyi odaklanmasını ve işini daha iyi yapmasını sağlar.
İnsanoğlu uzun bir yürüyüş içindedir ve çeşitli menzilleri geçerek çok önceden belirlenmiş olan bir hedefe doğru durmaksızın ilerler.
Hedefi nedir? Nereye doğru gitmektedir? Varacağı hedef ne kadar gerçektir? Kazancı ne olacaktır?
Buna karşılık kaybedeceği nedir? Kayıplarını kazançlarından çıkardığında elinde kalanlar o son noktada kendisine nasıl bir fayda sağlayacaktır, sağlayacak mıdır?
İnsan, Allah’ın yaratmış olduklarının içinde en değerlisi ve en şereflisidir. Bu özellikleri sebebiyle diğer yaratılmışların önüne geçmiş ve Allah'ın yeryüzündeki halifesi unvanına kavuşmuştur.
Bu unvanı ona kazandıran elbette ki aklıdır. Aklı sayesinde yeryüzünün hâkimi olmuştur. Ama aynı zamanda aklını gereğinden fazla önemsemesi sebebiyle de dünyayı kendisi için yaşanamaz hale yine kendisi getirmiştir.
Akıllı insan, aklını Allah'ın rızasını kazanacak şekilde kullanmayı bilen insandır. Aptal ise bunun tam tersini yapan.
Sözlük anlamı bir toplum içinde kişilerin uymak zorunda oldukları davranış biçimleri ve kuralları, olarak tanımlanan ahlâk, huy, tabiat, mizaç, karakter anlamlarında da kullanılır.
Bir terim olarak ise insanın iyi ya da kötü olarak nitelendirilmesine manevi vasıfları, huyları ve bunların etkisiyle ortaya koyduğu bilinçli davranışların bütününe verilen isimdir.
Aynı zamanda bu konuyu inceleyen bilim dalına da ‘Ahlâk’ adı verilmiştir.
İnsanın doğru bildikleri mutlak değil, görecedir. Doğrular ve yanlışlar, kişi, zaman ve mekâna göre değişirler. Söz konusu olan doğru ve yanlışlar zaman zaman sorgulamalıdır ki bağnazlık ve dar düşünce kalıplarının cenderesinde sıkışıp kalmasınlar. Çünkü bağnazlık ve fikrisabit, kişiyi fanatizme sürükler.
İnsan hayata gülümseyerek bakmayı, ılımlı olmayı tercih etmelidir. Çünkü ılımlılık fanatizme izin vermez. Çünkü fanatizm belası insanı kibirli yapar. Tarih göstermiştir ki hatta günümüzde bile çevresini ve yaşadığı toplumları felakete sürüklemiş olanlar hep bu gibi kibir sahibi kimselerden çıkmıştır.
Nereden bakarsan oradan görürsün. Ne görürsen onu algılarsın. Ve algıladığını içselleştirmişsen kendi doğrun olarak kabul edersin. Ama biliyorsun ki çevrende senden başkaları da var. Onlar da bakıp görüyor ve algılıyorlar.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!