Rasim Yılmaz Şiirleri - Şair Rasim Yılmaz

Eskiden telefonun başında beklerdim aramanı
hep aynı saatte
yani sabah yedide

Çalarken telefon yüreğim ağzıma gelirdi
ellerim titrer ve sesim kesilirdi

İçimden dökülmesin artık
kendi sesim…
Hiç bir kök merhem olmasın
yarama…
Bırak kırlangıçlar geçsin
üstümden…

ÇOCUK

Topraklar çatlamış orta yerinden
çırılçıplak kalmış satır başı susmalar
çaresizliği fısıldar şairler
delik deşik olmuş tüm renkleri

Sevip de söyleyememek
söyleyip de dokunamamak
dokunup da hissedememek
gitmek isteyip de gidememek
kalmak isteyip de kalamamak
Arap saçı olmuş duygular

Ben kimim neredeyim bilmiyorum
karmakarışık duyguların esiri olmuş yüreğim
senin yokluğunda canımın yangınını hissetsem de
dönmek ölümdür bedenime
arada kalmış yüreğimin acizliğinde
isyan duygularım ayaklanıyor sabahın ilk ışıklarında

Bir yalanı saklıyor sanki sözlerin
ve gözlerinde derin bir karanlık görüyorum
sanki titriyor sesin dudaklarında
ellerin olmadığı kadar soğuk
hislerim karmakarışık
yıldızları izliyorum hayalinle

Aşk Bitti Dedikçe

"Aşk da bitti" diyordu şair
Soluksuzca tekrar tekrar
duyunca acıyan sesini
aklımdan silmek istediğim

Gece karanlığı kucaklarken
kızılca parlaklığın arasında bir suret belirir
Mavi, masmavi iken birdenbire siyah bir pelerine bürünür
sonra bütün pencerelerden rüzgar eser
Düş evlerin yıkılır...

Yağmurlu bir havada şemsiyesiz çıkmalıydı
ve sırılsıklam olana kadar kalmalıydı el ele
çiseleyen yağmurun altında üşümeden sarılmalıydı bedenler


Güneşi yutmuşçasına yanmalıydı kalbin sıcak nefesinde

Canım yandığında
sen üzülme diye
sakladığım gözyaşımı
özlemin haddini aştığı
zamanlarda
sen diye sarıldığım