En zor zamanlarda çekip gitmeyi hep isteriz
koşar adım uzaklaşmak sorunlardan
tek çıkış yolunu ayrılmakta sanırız
bıkkınlık değince yüreğe
dibe vurur tüm duygular
ve anlaşılmadığımızı hissettiğimizde
Sabırlar dolandıkça soğuk dilime
aminler düşüyor bir bir ellerime
acıyan yanlarıma inat bu gece
sana ağlıyor dudağımda her hece
Yüzümde soldukça sessizce anılar
Ve işte sustum!
kesildi feryatlarımın sesi
lal oldu kelimelerim kanayan alfabemde
artık gözler dile geldi ey sevgili
duy duyabilirsen beni!
Gecenin bir vakti
Yıldızlar karanlığı aydınlatırken
Ay bana baktı parlak gözlerle
Ucundan da olsa
Tutunmak istedim
Birazcıkta ısınmak
Yüreğim hasta maden rengi gözlerine
Bakışların kuyu ışığı derinliğinde
Görene bir umut bakışlarının pırıltısı
Ama hep uzaklaşan bir güneş misali sin
Dokununca tenin sıcaklığında yanan ellerim
Biten sevda değildir aslında
avazı düşünce adsızlığına
biten sevgilidir ayrılığın acısında
Zehirli gözyaşlarında nefessiz kalan
ve de boğulan
Mesafelere olan kırgınlığımı
sana sandım ben
Aşkın acıtan yanı
eriyen mum misali
yüreğimi yakarak söndü içimde
…
Gönül evim hiç olmadığı kadar sessiz bugün
radyoda son ses çalan türküye sağır kulaklarım
ben kıvrıldım üçlü koltukta hayaline sarılarak
kollarımın boşluğunu görmek istemiyorum
bu yüzden gözlerimi sımsıkı kapalı tutuyorum
Ey yüreğime yasaklım engellerle dolu hayatın içinde tanıdım seni
Nehir olup aktın gözlerimden gönlümün sevda denizine
Efkarınla buladım bir çare kıvranan bedenimi
Bu gün ilk defa ayrılığı andın
Üşüdü tenim, ellerim
İçimdeki denizde çırpındım,
Boğuldum sanki
Çırpındıkça canımı yaktı hatıralar
Rüzgarın esintisinde cansız yapraklar gibi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!