Sen misin yer?
Sen misin gök?
Sen misin sevgi ormanındaki her kök?
Sen misin,
Hayat alfabesindeki,
Her Neşe ve duyduğum her ses?
Karaya oturan, hayallerim;
Rengi solan, ümidim;
İçimi kanatan, hasretin oldu.
Ufku kaplayan, gözler,
Gönlümü okşayan, sözler,
Birgün olur da artık, sevemezsem seni;
Bil ki ben, hasretinle ölmüşümdür.
Duyamazsam çağıran, güzel sesini;
Sevdiğimden uzak gömülmüşümdür!
Özledim ceylan gözlüm,
Seninle el ele, çocukluğumu özledim.
Kalbime dokunan gülüşünü,
Muhtaç olduğum, merhameti özledim.
Aşka davet eden, kucağını özledim;
Akıllara zarar, endamını özledim.
Gel artık ey sevdiğim!
Kucak kucak sevgiyle gel.
Serinlet kavrulan şu yüreğimi;
Bir biri ardına, dalgaları sürükleyen,
Rüzgar gibi gel!
Bana sen;
Uzak uzak illerden;
Erişmesi güç tepelerden;
Kış ayazındaki, serin yelden;
Gecenin siyahı ve tüm bilinmezlerden;
Gözlerimi kamaştıran ve yüreğimi zıplatan;
Ben bu kadar yanmazdım, sen yakmasan,
Asla aldanmazdım!
Ardıma bile bakmazdım, bakan sen olmasan!..
Şiir de yazmazdım, asi veya aciz bile değildim.
Hatta yakmıştım gemileri; bırakmazdım sen bırakmasan!
Gülüyordu bahtım, bir günde soldu;
En yakın dostum, yalnızlık oldu.
Gitti elimden sevdiğim, tek gerçeğim oydu;
Hayaller hatırda kaldı, planlar bozuldu.
Bir sendin uzak, şu yalnızlığıma...
Yine bir sendin aslında,
En tatlı bir hayal de olsa,
Her zaman yanımda...
Şöyle bir bakıyorum da,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!