Özlem Şahin Şiirleri - Şair Özlem Şahin

Karanlıklarda sarılırdım sana
Sarılırdım o kara gözlerine
Karanlıkları dağıtırdı
Gözlerindeki ak ak umutlar
Umut yüklüydü kara gözlerin
Umut verirdi bana.

Bir Nisan sabahıydı
Nisan yağmuru yağıyordu,
Seni gördüm.
Kıştan çıkmış ağaç gibi çiçek çiçektin.
Yağmur tenini ıslatıyordu
Öyle şirin ve öyle güzeldin ki;

İhanet var,
Düşünmeyi unutmuş beyinler
. ihanet içinde yok oluyor.
Boğuyor ihanetler doğmamış beyinleri
Kine, nefrete boğuyor açmamış çiçekleri.
Duramıyor yağmur

Sizi yaratan Allah, bizi de yarattı,
Size de, bize de bir ömür biçti.
Seni de, beni de çıplak yarattı.
Meteliksiz geldik dünyaya.

Ben öğrendim onurlu yaşamayı,

Bir sana söz verdim, bir de sevdaya.
İçimde doğduğu gün
zehir de olsa içeceğime söz verdim.
İşte o sevda içimde doğdu doğacak.
Şerbet mi, zehir mi içeceğim bilinmez.
Söz verdim,

Uzanırken sevgiye, kırıldı kollarım
Suç oldu yaşamım, anlaşılmadı sevdam,
Anlaşılmadı çaresizce çarpan yüreğim.
Açmadan solan nergislere döndüm.
Hani güneşi görüp,
sevinçle gökyüzüne dönen nergisler.

Sevdalara hasret,
Sürgünler yaşarken,
Şehir şehir gezerken,
Umutları bir bir sürgülü
kapılar ardında koyarken,
ışığın rengi kaybolurken

Bilmem,
Kaçıncı doğuşuydu bu çocuğun
Ve kaçıncı uyanışıydı ananın.
Acılarla doğdu bu yavrucak
Umutlarla büyüdü.
Acımasız namlular,

Sen güneşsin
Ben kar.
Kar güneşe direnebilir mi?
Güneş ile kar yan yana durabilir mi?
Olabilir mi gülüm?
Sen güneş gibi doğduğunda,

Nakış işler gibi işleyeceksin yaşamı,
Sen de geleceği taşıyacaksın o doğmamış bebelere,
Bir yürekten bir yüreğe anlatacak ve aktaracaksın geçmişi.
Öğretecek, anlatacaksın.
Onlar insanca yaşasın diye
Bizim bu acı zulme direncimizi