Öte Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Çalıştım, ruhumu tanıyamadım,
Bir yanım yumuşak, pamuktan öte.
Bu nasıl bilmece, anlayamadım,
Bir yanım kaskatı kabuktan öte.

Bazan meleklerle konuşuyorum,
Bazan şeytanlarla uğraşıyorum,
Her zaman kendimle savaşıyorum,
Bazı gün aptalım alıktan öte.

Acıdığım olur kudurmuş file,
Cellat kesilirim bazan sineğe,
İtle otururum yemek yemeğe
Ağlara düşerim balıktan öte.

Severim yılanı bazan yürekten,
Hıncımı alırım aciz böcekten,
Gün olur korkarım bir tek sinekten,
Sopayla kovulmuş konuktan öte.

Bazan ders veririm dersten ileri,
Alırım cahilden bazı dersleri,
Ele yürütürken tüm hükümleri
Kendimi suçlarım sanıktan öte.

Ölüye ağlansa; güldüğüm olur,
Şenlikler içinde öldüğüm olur,
Bazan tüm sırları bildiğim olur,
Bazan cahilliğim salaktan öte.

Bazan muhteşemdir yapıp ettiğim,
Bazan yanlış çıkar doğru bildiğim,
Bazan hiç benzemez tam benzettiğim
Yürek zannettiğim dalaktan öte.

Bülbül olur bazan dilim ağzımda,
Bazan iki elim kalır koynumda,
Sanki yüzbin meddah bazan yanımda,
Bazan kızarırım yanaktan öte.

Bazan dost başına dertler açarım,
Bazan hekim olup şifa saçarım,
Bazan ikramları tepip kaçarım
Ağlayıp dilenen bunaktan öte.

Barlıoğlu der ki; bugün böyleyim,
Yarın nasıl olur nerden bileyim,
Gün olur göllenmiş derinlerdeyim,
Gün olur akarım ırmaktan öte.

/Hikmet BARLIOIĞLU (1933-2003) 'nun
(MÜHÜRLÜ KİLİT ismli Felsefi Şiirler 'inden > 99-101/412)