Osman Akçay Şiirleri - Şair Osman Akçay

Ne zamandır susuz kaldı arazi
İlâhî Ya Rabbi! Affeyle bizi

Tarlalar verimsiz, ekinler kuru
Her türlü afetten bizleri koru

Köy evinin buzlu camı
Çok bekledi bu akşamı
Hayır olsun serencamı
Her damlası bir bereket

Derelerden sular taşsın

Ey mülteci çocuğu Yahya!
Gazze Aslanı
Çocukluğunun dar sokakları
Ve kaldığın hapishanelerin penceresiz duvarları
Beslemiş tüm ruhunu

Bu dünya sürgününde
İnsanoğlu apışır
Günahlar din gününde
Yakamıza yapışır

Çöp toplayan her çocuk

Falan dünya filan dünya
Hey gidi hey yalan dünya
Koca ömrüm geldi geçti
Gençliğimi çalan dünya

Melekülmevt canım alır

Yalan Rüzgârı/ Altılı Masayı Kim Dağıttı

Siyaset dediğin nasıl bir sanat
O buna, bu ona atıyor isnat
Hiç kimse kimseye olmaz kol kanat
Sadece verirler yalan beyanat

Dünya aşırı kalabalık…
Ama ben,
Bir sokak lambasının altında
Kendi gölgemle konuşuyorum bazen.
Her dokunuş kumlara gömülür,
Aşk bile susar burada.

Şehrin sessizlik korosu yükselirken
Yalnızlığın bayrağı dalgalanıyor güvertemde
Erbainde üstünde kuş olmayan
Karla kaplı bir ağaç dalı gibi
Kurumuş portakalın kabuğu gibi
Sımsıkı sarıyor etrafımı yalnızlık

Üç kıtanın tam orta yerinde düşünürken gönlünü
Güneş kaçar Kaf dağının ardına
Gökyüzü demir gibi kararır,
Ardından ısırgan otu kokulu fırtınalar fısıldar
Gıcırdayan kâgir köy evlerinin kulağına,
Sincaplar çoktan yatağa uzandı

Köprü kurmayıp
Duvar ördüğün zaman
Gamlı olursun

Varsa bir derdin