Harun Ertaş Şiirleri - Şair Harun Ertaş

Karanlık yine bir gece
Her yer sessiz sedasız
Bir ışık vardı odamda sadece
Anıyorum seni yazdığım 40. Şiirde

Hala aklımda;

O geceyle başlamak istiyorum şiire,
Hani “iyi değilim” dediğim gece...
Düşmanımın bile yanımda duracağı-
Ama senin gitmeyi tercih ettiğin gece.

Duvarla tavana baka baka;

Gözlerinde büyük bir liman
Sessiz sedasız bir gemiydim ben
Çarpıyordum sessizce kayalıklara
Tutundum sana, büyük dalgalara rağmen

Aldım elime bir papatyayı

Ne kadar kırıldığımı yıldızlara sor bir,
Gör bak hüzünden kayıyorlar gökten
Sen gel sık tüm mermileri gönlüme
Daha mı acıtırdı hiç bilmem

Heybemde, sana yazılı aşk şiirleri,

Sana bu dizeleri yazarken;
Belki sen benden çoktan kopacaksın
Bir elmanın dalından koparıldığı gibi
Düşsen bile artık almam seni yerden

Bir mahkemede sanık önündesin;

Aklımda kalan bir aşk şiiri gibi
Ve sendelenir bedenim;
Gözlerim gözlerine sarılınca,
Limanına ulaşır belki beyaz gemim

Lüzumsuz yere bakıyordu gözlerin

Ruhun geziyor sanki odamda
Her gece onunla uyuyor,
Sebepsizce hayaller kuruyorum onunla
Ve hep sırılsıklam aşık olmak istiyorum

Büyü mü sana bu hayranlığım?

Gözlerinde okudum bir mısra,
"Orman, hasretinden alev aldım diyordu;
Ve yağmıyordu bir türlü yağmur"
Birde resimler, anılar yanmış kül olmuştu

Ben aşkından zehir zemberek olurken,

İçimde hiç bitmeyen bir güz var,
Ve hiç bitmeyen sadece karanlık bir gece
Gözüme bakıp belki fark edersin sende,
Ama artık çok mu geç bilemedim bende

Çölde bir göl manzarası görmek gibi;

İyiyim diyordu çiçek,
Toprağı bu kadar harap etmesine rağmen
Dağılmıştı bir toprak parçası, hep bunu diyordu;
"Çiçek anlamayınca, solan ben oluyorum"

Halinden mutluydu çiçek,