Kültür Sanat Edebiyat Şiir

Münzevi Zeyrek 30.06.2025 - 15:15

mona lisa’nın gülüşü, yüzyıllardır kalplere dokunan bir sessizliktir. dudaklarının kenarında asılı kalan o ifade, bir aşka söylenmemiş sözler gibidir. ne tam bir mutluluk, ne de açık bir hüzün... birini bekler gibi, ama beklediğini belli etmeden. sevmiş ama dile getirememiş, acı çekmiş ama göstermemiş bir yüreğin izidir belki de.

ona baktığınızda, gözleriniz gülüşüne değil, bir sırra değer. çünkü o yüz, sadece çizilmemiştir; yaşanmıştır da. belki leonardo, aşkla baktığı kadını değil, aşkın kendisini resmetmiştir. ve o gülüş... zamanın içinden hâlâ fısıldar: “seni de bekledim ben. ama sustum.”

mona lisa’nın gülüşü, varoluşun anlamını sorgulayan sessiz bir davettir. onu izleyen her göz, kendine sorar: “ne hissediyorum?” çünkü bu gülüş, açık değildir. net değildir. bu yüzden de gerçektir.

leonardo da vinci, bu yüzle sadece bir kadını değil, insanın kararsızlığını, çoklu duygularını ve zamanın içindeki belirsizliğini resmetmiştir. gülüşte hem başlangıç hem son, hem umut hem teslimiyet vardır. onun yüzü, platon’un idealar dünyasından değil, tam da bu dünyanın karmaşasından doğmuştur. ve her bakan, kendi içindeki sessizliği o yüzde bulur.

mona lisa, rönesans’ın yalnızca fırçayla değil, düşünceyle de çizilmiş yüzüdür. o çağ, insanı merkeze almış, bilimi, sanatı ve aklı yeniden doğurmuştu. leonardo da vinci bu tabloda yalnızca bir portre değil, bir çağın bakışını yaratmıştır.

kadının yüzündeki gülüş, dönemin özgürleşen düşüncesini taşır. kilise baskısının gölgesinden çıkan bir birey, kendi duygusuyla karşımızdadır. o gülüş, belki de “ben de varım” diyen bir çağın, ilk kez fısıldadığı sözdür. yüzdeki gizem, yalnızca duyguların değil; zamanın, dönüşümün ve insanın tarihsel yürüyüşünün izidir.