Necdet Erem Şiirleri - Şair Necdet Erem

Hayat bir mektep, dersi yaşamak.
Ölüm var iken, nemümkün kalmak.

Nedir bu tembellik, kime bu inat,
Hizmete dılbeste, dururken sana,
Büyük ve küçük, cümle kainat.

Rahmete sırt dönerek, gaflet narına yanan,
Nefis ile şeytanın, yalanlarına kanan,
Akıbeti görmeyip, gaflet yoluna dalan,
İnanmış olsa bile gerçek mümin olamaz.

Aklıselim gerçeği, sonunu düşünmektir,

Oku dedim kendime, şu kudret kitabını.
Cahil kalma hayatın, sorarlar hesabını,

İlim denen meşgale, sade yazılan değil,
Şu kudret kitabına, biraz dikkatle eğil.

Dost edinirken,
memleketine, milliyetine,
rengine biçimine, soyuna, boyuna değil!
Azmine, amacına, ahlakına, yaşantısına bakmalı.

Görünüşü ile insanı güzelliğine hayran bırakan niceleri vardır ki

Evet,
”ettahribü eshel”
Tahrip, yıkım kolaydır.

Menfi muhalefet hissi,
sorumluluk yüklemediğinden nefse hoş gelir.

Ey aklına çok güvenen
ve akıllı olduğunu iddia eden zalim nefsim
Ve Ey benim gibi nefsiemmare tarafından dünyalık arzular anaforunun gaflet bataklığına çekilen dostlar!

Akıllı kimse,
tehlike ihbarının doğruluğunu araştırmadan tedbirini alandır.

Gönül bahçesine gül tohumu ekenlerin,
akıl tezgâhından muhabbet kokuları yayılıp,
vicdan mektebinden çevreye hak ve adalet dağılır.

Muhabbet ve adaletten mahrum mahlûklara,
alçakların karakteri olan zulüm, hile, şek ve şüphe yakışır.

Ey Dost.
Varlık âlemine anlam kazandıran insandır.
Bu iddiamı yadırgıyor isen, çevrene şöyle bir bak.

Her şeyi isimlendiren, şekillendiren
ve ihtiyacına göre değerlendiren İNSAN değilmi?

Gerçek yakınlık,
fiziken aynı mekânları paylaşmak,
birbiri ile el ele tutuşup, diz dize oturmakta değildir.

Yakınlık,
bedenler farklı memleketler değil,

Dert!
İnsanı gafletten uyaran İlah’i bir ikaz.
Yanlışlarınızdan duyduğunuz pişmanlıklar.
Hala insani değerlerinizi kaybetmediğinizin belirtisidir.

Acı veren dertlerden şikâyet etmeyiniz.