Sessiz mi sessizdi.
Gül gibi... Lale gibi...
Gürül gürül düşünür.
İplik iplik söylerdi.
Gitti artık, gelmez oldu.
Selam dahi vermez oldu.
Gurbet ellerde darda mı kaldın?
Yoksa kalbinden yara mı aldın?
Beni burada bırakıp ellere vardın.
Söyle, kimlere sorsam seni yâr?
Yollara bakar ağlar bu gözüm.
“Dertleri zevk edindim bende neşe ne arar
Elem dolu gönlümden gitmiyor hatıralar.”
Yavuz Bülent Bakiler
Saat üç...
Vakit gece...
Yiyip yutan, yol kesen, alıp götüren gençlik.
Sonra boş nutuklarla “dirildik” diyen gençlik.
GİDİYORUM, 1. Baskı 2019, Sayfa: 184-279
Memleketimin geleceğine ilişkin güzel duygular besleyen ve canla başla çalışan başta babam (Niyazi ARSLAN) olmak üzere, bütün vatanseverlere ithaf ediyorum.
Acılar içinde geçen günlerimin
Gece mi gündüz mü olduğunun farkına varamayan ben
Karşımda terk edilmişliğin musallat ettiği
O zalim geceler...
Yaşamak ama nasıl?
Gitmek istiyorum uzaklara
Her şey ben de gizli bir düğüm. “Söylenmedik cümlelerin hasreti dudağımda...” Yüreğime üşüşmeyen hiçbir dert kalmamış. Duygularım, birçok meçhuller ardına gizlenmiş. Anlatmak istesem eminim kelimeler kifayetsiz kalır... Kötüyüm anlayacağın, kötüyüm...
“Gözyaşımda saklısın, ağlayamam ben
Düşeceksin sanırım kirpiklerimden...”
“Ne o ağlıyor musun? ” Evet... Ağlıyorum. Neye mi? Evvela kararan kaderime, sonra da çilekeş gecelerime...
“Peki, bakışların, onlar neden böyle donuk? “Neden mi? İşte sana cevap: Çünkü benim planlarım çok başkaydı... “Ya sözlerin, ellerin neden böyle titrek? ” Yanma arzusundan sözlerim; ellerim ise dokunma...
“Yüz çizgilerin gerildi, bir şeyler söyleyip rahatlamak ister gibisin.” Bir şeyler söylemek... Ah ne güzel olurdu. Söyleyebilsem... Ama nafile... Keşki başka bir yer... Başka bir zaman... Başka bir vesile ile... Keşki... Şu günlerde derin bir kimsesizlik hüznü ile kitaplarımla hasbıhal içindeyim. Yalnız değilim. Her şeyim dediğim kitaplarımla baş başayım. Onlar, vefalı dostlarım.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!