insan en çok şekiller ve görüntülere aldanır
bir kez kapıldımı zilletine katlanır
düşünmez ne getirip, ne götüreceğini
çokları vardır ki bilinçsizce bağlanır.
çiçek sandığı bazen diken çıkar
Başkasından önce kendini tanı
Hislerine kanma seni aldatır
Ne faydası var bırak başkasını
İnsan daha çok kendine aldanır.
Sözleri var eylemiyle çelişen
Nerden bileceğiz bu kadar cahilken
Nerede başlarsın, nerede bitersin
Gözlerimiz kamaşır sana bakarken
Aklımız ermiyor nasıl bir alemsin.
Çöllerde kum sendede yıldız ganimet
Belki anlamsız yerlerde yeşerdik
Belki kurak yerlere yağdık
Her ne olduysa oldu
Her birimiz ayrı yerlere dağıldık
Şimdi biz kuraklaştık.
Öyle bir açmaza düştü ki insan
Emaneten yaşıyoruz kurbanlık
Göçüp gitti kendini bir halt sanan
Dünyayı kuşatmış mutlu azınlık.
Yaman ne yapsın bu düzen içinde
Eşekle dağa giden son nesildik
Ağaçlara çıka, çıka alıştık
Avlumuza katar katar dizerdik
Odunları kese, kese alıştık.
Artık gelmesin beklediğim bahar
Yangına alıştım, Kışa alıştım
Luzumu kalmadı gayrı kim arar
Hiçe alıştım, Acıya alıştım.
Alıştım hayatın çıkmazlarına
bilirsiniz
huylu huyundan vazgeçmez derler
inanmayın
ben nelerden vazgeçtim
anladığım, anlattığım kadardır
Tecellim tersine; talihim kara
Verilen mühlette, geçiyor zaman
Bitmez çilelerim onulmaz yara
Biçare kalmışım hallerim yaman.
Safayı ararken düştüm cefaya
Niye kıskandılar bilmiyorum
Onlar sevmesede seviyorum
Kırk yılın başında bir amorti
Onuda bağışlasam diyorum.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!