Yenilmedim vazgeçtim dünyanın albenisinden
Hiçbir şey yok gözümde beni bağlayan
Değmez var olmaya, değmez yaşamaya
Onca yoksul, sefil varken ağlayan.
Değil mi ki mertlik bozulmuş düzende
Ve işte bir gün daha başlıyor
İçim eskisi kadar kıpırdamıyor
Ama ellerim hala sıcak
Pencerem gecenin izlerini siliyor
Sokaktaki satıcı almam için dil döküyor
Ama ben uyanmış sayılmam
Ömürlük düşlere veda ederek
Sol yanımı yok sayıp gideceğim
Kadere karşı gelinmez diyerek
Sağ yanımda yarını bekleyeceğim.
Köye gittim gezdim dere, bayırı
Her yerini boyum kadar ot basmış
Evime baktım yıkılmış duvarı
Kapı kayıp sarmaşıklar dolanmış.
Dünya bize Tanrı nın armağanı
Azgın kullarına vermişte vermiş
Süslemiş bizim için bağbağanı
Tüm güzelliklerden vermişte, vermiş.
Dağ vermiş ırmak vermiş ova vermiş
gördün mü sende umudun bekçisini
bir ayağı burda, diğeri ordaydı
tüketmişti inancını, sevgisini
düşündü; insanlar doğduğu gibi olsaydı
Yemen’in sessiz çöllerinde bir gönül yanar,
Adı Veysel Karani, aşkıyla anılar.
Görmedi yüzünü, ama kalbiyle gördü,
Bir selam alamadı, aşkıyla öldü.
Annesi hasta, bir dua gibi yanında,
Gözle görünmez vicdan mahkemesi
Yoktur şahidi kanıt bulamazsın
Ne yaparsan yap olmaz tecellisi
Suçlar yüze vurmaz anlayamazsın.
Her şey geldiğimizde olmuştu
Biz hazıra konduk
Yaprağı dala, dalı ağaca,
İnsan, insana aşılanmıştı.
Felsevesiz mu çağından beri
Hani nerde yağma hasan'ın böreği
Siz şapur, şupur bize bakmak mı düştü
İyi süt veriyor ağanın ineği
Yeyin beyler yeyin uzanın sırtüstü.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!