Herkez kendini şair herkez kendini edebiyatcı sanmış
Üç şiir yazan şair,
Bir yıldız gibi parlamış kendi aynasında,
“Ah, ben sanatımın doruğundayım,”
Demiş, saçlarını rüzgara savururken
Herkes Yerini Kendisi Seçti
Hayatıma gelenler,
birer misafir gibi oturdular kalbime.
Kimisi ışık getirdi,
kimisi gölge;
Her Yerde Sen
Baktığım her yerde olmasan bile,
Gözlerimin daldığı her köşedesin.
Gökyüzünde süzülen bir bulut gibi,
Rüzgârın fısıltısında gizlenmişsin.
Hiçbir Ceset Sahipsiz Değil
Korkma bana âşık olmaktan,
ya da çekip gitmekten.
Çünkü kalbimdeki hiçbir cesedi
sahipsiz bırakmadım ben.
Hoş Geldin Sevdiceğim
Gelen gideni aratır derler ya,
Hepsi yalan, boş bir söz sadece.
Ne eski anılar, ne eski özlemler
Yeni sevdanın yanında kalır gölgede.
**İhanetin Kıyısında**
Bir bıçak sırtıydı adını koyduğun her "seviyorum",
Yarası hâlâ sızlıyor, kanıyor kabuk bağlamış cümlelerim.
Suskunluğun bile ihanet kokuyor şimdi,
Nefes almak, ciğerlerime cam kırığı batırmak...
İKİ KÖR
Dünyada iki kör tanıdım,
Biri beni görmeyen sen,
Diğeri senden başkasını görmeyen ben.
İnancımı Aldınız, Gidin Artık”
İnsanlara inancım kalmadı,
Dilinizde dua, kalbinizde kin varmış meğer,
Bir selamla başlar gibi görünüp,
Bir mızrapla bitirmişsiniz her dostluğu gizliden.
İnsan Gibi Yaşamak
İnsan gibi yaşamak çok mu zor,
Düşünüyorum gecenin sessizliğinde,
Yalnızlıkla sarmaş dolaş,
Ve kendine soruyorum:
İnsan İsem, İmanım Ne Çıkar
Kibirle doluysa gönül sarayım,
İnsan isem, imanım ne çıkar?
Hak’tan uzak ise sözüm, duam İnsan olsam olmasam ne çıkar.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!