Mikdat Bal Şiirleri - Şair Mikdat Bal

Gam yükünü felek sardı boynuma
Son diyorum 'on' varıyor üstüme
Dert bir değil ateş doldu koynuma
Yan diyorum 'don' varıyor üstüme

Ağır gelir yol yokuşta inlersin

Sanki!

Dağların tepesi duman sardıkça
Gözüm buğulanır yağarım sanki
Gök yüzü açılıp güneş vurdukça
İçim ferahlanır ağarım sanki

Çok şükür yaşıyorum
Canımı taşıyorum
Ebede koşuyorum
Derdim Allah’a ayan

Mekanım divan, serir

Ne gönlüm mühürlü ne kanım zehir
Kılavuz istemez sevgimiz zahir
Duruyor yerinde etmedim tehir
Saçımı ağarttı çektiğim kahır
Çağlattın, ağlattın göz yaşım nehir
Silmiyorsan sana bir şey diyemem

Zurnanın son deliğisin arada
Devamına gerek yoktur Barzani
Kancıkları toplamışsın orada
Hamamına gerek yoktur Barzani

Seni burda otlatacak çayır yok

Beni benden daha çok sevdiğini bilerek
Sana layık bir evlat olamadım ey anam
Yine gurbette kaldım bırakıp da gelerek
Bir kaç gün senin ile kalamadım ey anam

Iki de bir beni sınayıp durma
Durmadan kendine iş arıyorsun
Gördüğün her anda, kınayıp durma
Gönlümü kırmayı başarıyorsun

Sitemlerin peşin gördüğün yerde

Sürekli kandırdılar, bir daha gelecekler
Bu sefer aç gözünü, yargın yanlış olmasın
Yine kandıracaklar arkandan gülecekler
Öğren işin özünü, korkun yanlış olmasın

Bilesin kaucuktur ayklarında ki nal

Gonca gül iken açmış yüreğimin şuası
Dalında tespih eden kırmızı nar gibisin
Gönlümün dilediği dillerimin duası
Yüce dağ başlarında parlayan kar gibisin

Ruhumu ışıtıyor beyazdan beyazların

Tansiyon yükselmiş yatayım dedim
Yat yatabilirsen elem yattırmaz
Günlük yorgunluğu atayım dedim
At atabilirsen kalem attırmaz

Uyuyayım derken böldüm geceyi