Mihrican Tunç Şiirleri - Şair Mihrican Tunç

Her adım biraz eksiltir insanı,
Biraz da tamamlar
Kimi yolda kaybolur,
Kimi kendini bulur.
Taşına tozuna aldırmadan,
Yürüyenler bilir;

“Adı Söylenmeyen Bir Yaradan”

Seni sevmek…
İçimde sessiz bir yangın gibi başladı,
kimse görmedi ama ben kül oldum,
sen ise hiç yanmadın.

Gönül kimi severse
Kalp orada yeşerirmiş
Ve şimdi elimi kalbime götürdüm
Hisset desem hissetmezsin
Gör desem göremezsin
Hiçbir toprağa gerek kalmadan

Anlamı vardı
Her bakışın.
Her gülüşün , her öfkenin .
Anlamı vardı,
Hasretimin, masumiyetin.
Anlamı vardı,

Bazen geçmişin sessiz çağrısını duyar insan ...Bir melodi, bir rüzgar, bir kokuyla başlar o davet. Kalp , anılara dönmek ister; çünkü orada hala eksik kalan bir parçası vardır.Ama söz verilmiştir, İnsan kendine ... Ve İnsan her hatırlayışta biraz daha susar ; çünkü bazı özlemler, sadece içten içe yaşanır, söze değil sabra yazılır.

Sessizlik bazen en gürültülü halidir insanın .
Rüzgar durur, söz susar, ama içte dalgalar büyür.
Kendinden kaçan , sonunda yine kendine varır.
Çünkü en derin fırtınalar, içimizde kopar.

Bazen bir hüzün saklarsın içinde,
Bazen de çocukluğun masumiyeti dökülür kirpiklerinden .
Her bakışında yeni bir hikaye büyür,
Ben de o hikayenin sesiz tanığı olurum.
Ve bil ki...
Gözlerin ,

Gelişim davetsizdi
Gidişim vedasız
Kaçış değildi gidişim
Gidişim feda içindi
Aşk'a feda -Aşk'a vefa

Yalnızca biz değiliz ayrılıklarla sınanan
Ayrılık üzerine kurulu bir dünyadır yaşanan
Her yerde ayrılık masalı yaşanır sil baştan
Hüzündür tamamı, kalbine tutunarak yaşayan

İlk ayrılıkta beşiğin ardında başlar hazan

Bulutlara baksam gülüşün gelir
Konunu özlesem esen rüzgar gelir
Sarılsam yokluğuna bana gelişin gelir
Ağlasam kirpiklerimden yangın gelir

Yokluğun acı