Mesut Özbek Şiirleri - Şair Mesut Özbek

Çekip gideceğim bu dünyadan
Kimse eksikliğimi bilmeyecek
Dirimi insan yerine koyup saymayanlar
Öldüğümü hiç bir zaman farketmeyecek

Çekip gideceğim bu dünyadan

Ey gül neden boynun bükersin
Yapraklarından daim göz yaşı dökersin
Önce naz eden sonra pişman olan sensin
Yetmez mi bülbülün çektiği çile?

Aldırmaz unutmuş gibi yaparsın

Hatıralar denizinde yine
Bir yolculuğa çıktım dün gece
Karanlıklar içinde kaybolup
Geçmişi andı gönlüm
Bu uzun bitmeyen gecede
Yaşanmışlar hep gözümün önünde

Gün işıkları ile beraber
Köşeyi tutan kör dilenci
Uzatırken elini umutla
Dilindeki duanla
Ey sen kör dilenci
Ne kadar şanslısın

Sen gittin ya,
O günden beri zaman asırları yazmakta
Duygular buz kesmiş,
Kalpler kapkara
Gülüşün aynanın bir köşesinde
Öylece asılı durmakta

O kahrolası sabah çekip gittin
Bir kuru veda ''bitti'' dedin
Geleceği yıktın,geçmişi sildin
Madem yarım bırakıp gidecektin
İlk gün beni çekip vursaydın
Her gün bin defa öldürmeseydin

Her zamandan daha çok muhtacız birliğe
At ölü toprağını artık,davran dirliğe
Cücelik sana yakışmaz yerin yüceliğe
Kalk Anadolum,ayağa kalk

Çiğnenmekte toprağın üstünde hain çizmesi

Hakkarinin uzak bir dağ köyünde
Tüm açmazlara
Tüm yalnızlıklara
İnsanı kahreden imkansızlıklara
Bedeni bitiren yoksulluğa
Bütün bu yoklara rağmen

Devirdin koca yılları
Yazayım köyden sırları
Köye mal satan tüccarı
Biz muhtar yaptık duydun mu?

Yapınca tüccarı muhtar

Kalbimi karşılıksız aşk için açanlardanım
Kendimi hep dost için adayanlardanım
Kötüleri unutup ademi iyi sananlardanım
İhanet çemberinde boğdular beni

Bir söz ile gönlümü sevgiye açtım