Mesut Çiftci Şiirleri - Şair Mesut Çiftci

Sobalarında kuru da meşe yanıyor,
Efelerin efesi deli gönlüm,
Bir hüzünden diğerine koşuyor,
Bir türküden diğerine.
Sevdanın kaç türlüsünü bilirim ben,
Hüznün kaç türlüsünü,

Düştüm yine çamurun ortasına bahar diye,
Hayata takıldı ayağım,
Belki de hırsıma,
Hayallerime de olabilir,
Sana da.
Sen miydin ayaklarımdan tutunan,

Gerekçesiz gerçekler istila ederken benliğimi,
Yalanlar içinde bir ömür kazındı hep takvimlere.
Hangi yol diye düşünürken, yapayalnız yürürken,
Yolsuz kaldı ayaklar,
Şu kör olası aylaklıklar…

Bir ege türküsünde yanıyor yüreğim,
En yangın gecesinde bağlamanın,
Sol yanımdan kurşun mu yemişim?
Tutamamış mıyım yar elinden bir kez olsun?
Bahar mı gelmiş memlekete ansınızın?
Beter bana mı kısmetmiş?

Bin kurbağa,
Milyonlarca sinek,
Ve upuzun bataklık,
Bataklık gibi oldu bu şehir
Kurbağalar ve sinekler
Çirkinleştikçe çirkinleştiler

Bir varmıştım,
Çok yanmıştım,
Ben kanmıştım,
Sen sanmıştım.

Oluyordu...

Kendime gelmek içindi,
Koşar adım yazdığım tüm şiirler.
Meğerse çoktan geçmişim kendimi
Ve çoktan geçmişim kendimden.

Aslında,

Kır çiçekleri arasında sarı çiçekli bir diken,
Dokunanın canını acıtan,
Hiç kimsenin yanaşmadığı,
Koyunların bile.
Sarı çiçekli can yakan diken.
Tüm kır çiçekleri güzel,

İhmalkar ebeveyn, henüz doğmamış bebek,
Yalancı bahara kanmış dallar dolusu çiçek,
İntihara meyilli kelebekler,
Sevimsiz bir köpek.

Üstelik karanlık mı karanlık,

Can sıkıntısı dediğin güneşi görememekse,
Zamandır ilacındır, güneş gelecektir.
Üzülmen yersiz,
Hüznün sebepsiz
Ve iç çekişlerin anlamsızdır,
Bunu bilesin.