Menekşe Gülay Şiirleri - Şair Menekşe Gülay

Yıllar ne çabuk geçiyor. Daha dün bizler çocukken, şimdi kendi çocuklarımızı büyütüyoruz.
Kesinlikle hepimiz zor günlerden geldik bu yıllara. Herzaman acılar çoğunlukta olur yaşamda. Bazen yıldızlar gibi mutluluklar aralıklarla yağar üstümüze.. Ama sonradan gelen acılar, baskın çıkar hayatta. Mutluluk hep bir adım geride, yetişemez çekilen acılara.

Anlaşılmaz duygularla yoğuruluruz geçen zamanda. Severiz sevilmeyiz. Sevmeyiz seviliriz. Çocuklarımıza söz dinletemeyiz. Sevdiklerimizi kara topraklar alır bir daha göremeyiz. Yeri gelir işler bozulur bir lokma ekmeğe muhtaç oluruz. İşte böyle zamanlarda gerçek dostu ararız.
Eski zamanlardaydı dostluk deriz. Dostlarımızdan manevi desteği bile göremeyiz. Böyle günleri hep yaşadık eminim. Belki de dost dediğimiz sırtımızdan vurdu bizleri. Duygularımızla kimseye güvenmemeyi öğrendik.

Seni ne kadar özledim biliyormusun,
Ellerini hissetsem ellerimde,
Gözlerin dalsa gözlerime,
Gülücüklerini görsem güzel yüzünde,
Umurumda olmaz hiç, ölsem sevgili.

Bıraktın gittin beni, arkandan bakakaldım.
Sevdan içimde, özlemler de kelepçem şimdi.
Hapishane evim, dört duvar içinde günlerim.
Ağlama duvarı her sayfam, renklerden ise kırmızı.

Aslında yeşili severdim senin gözlerin gibi.

Bir yıldız kayarsa gökyüzünden
Bil ki seni anımsadım bu akşam
Gecenin zifirisine aldırmadan
Yine sen bendeydin sevgili inan

şu an beni düşünüyorsun biliyorum
gecelerinde.
belki yarım kalan mısralar da kendini buluyorsun.
sevgimle yazdığım şiirimi ise, ne güzel yorumluyorsun
kendince.
ne güzel de yakışıyor tatlı diline, güzel şiirim.

güneş pencereden mağrur bir şekilde,
giriyor içeri.
sevinç kaplıyor bir anda içimi,
dalıyorum düşüncelere.
güneş içimi ısıtıyor
aşkınsa yakıyor beni.

yakın olduğunu söylüyorsun bana.
okadar uzaksın ki..aslında.
sana ulaşamam seninle olamam.
kalbimi sana veremem
hayatına giremem.
sevgin beni yaksa da

bir deli rüzgar gibiydim.
eser, eser dururdum.
karşıma kim çıkarsa yıkar kırar vururdum.
hiçbirşeyden korkmaz yıllara meydan okurdum.
deli rüzgâr dı lâkâbım
engelleri tanımaz aşardım

yeter be fırtına, esme bu kadar hızla.
nem kaldı alacak, ben den başka.
hep sevdiklerimi aldın götürdün
uzaklara.
beni yalnız, tek başıma bıraktın
bu diyarda.

bir üzüm bağında dolaşıyordum.
sanki cennetten bir parçaydı burası.
salkım salkım üzümler ne güzellerdi.
karşıdan geldiğini gördüm o an.
ne yapacağımı şaşırdım
sanki bir suçlu gibi..