Olmuyor ne yapsak
İçimize dolan bu katran
Her şeyi kaplıyor
Öfkeyi içimizde patlatıyoruz
Dağıtıyor her yeri
Geride kalanı
önce bir duygu yaratırsın
kendini sızdıran boşluğunda,
sonra yüz,
sonra bakış,
sonra kelimeler
Oturdum bir adamın yanına
Boş bir bankın zenginliğinden yoksun,
Üstü başı yırtık, kokusu pis,
Yüzü üstünden de yama
İçimden dedim:
çocuğun yüzünde yoksulluğun rengi
deli bir düzenin ortasında
eline batan dikenlerdi oyunu
haylaz bir tedirginlikle
anladı kurtaramayacaktı çocukluğunu
Öyle mi
Ansızın uyandıracaksın beni
Üstelik uyanıkken
Öyle mi
Anladıkların dinleyicinden fazla
Anladıkların kendinden fazla
Kaç kişi baktı bu pencereden
Kimi belli birini
Kimi kimlerin geçeceğini
Kimi baktıkça gördü kendini
Kimileri hiç göremedi pencereyi
Pencereye takıldı bir adam
Biri varmış gibi yanında
Sallıyor ellerini
Âşık olamaz
Yaşı dayanmış atmışa
gece yarısı
hangi gündeyiz
biliyorum
dün ile yarın arasında
bir düş can çekişiyor mantığımda
sabaha daha var…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!