tek başına oturan adamın sayıklamalarına acıyarak bakarken
gözlerindeki yalnızlıklarını sildikleri için
kendilerini şanslı hissediyorlardı
güne ne bir iz
ne de bir gülüş bırakmadan
sudan havadan konuşuyorlardı
insan önce gizemliydi
tanrılar insana benzerdi
bir tek insan için
birçok tanrı gerekirdi
insan sonra değersizleşti
Yaşamın serinliğinde feragat edip uyandı,
Zamanın sıcağında yürümeye devam etti.
Yorulduğunda, ‘‘zamana uzanıp
Uydurduğumuz hayatın en dramatik ve en alaycı bölümündeyiz,
Her yeri görüyor, her şeyi yağmalıyoruz.
İçe dönük körlük, şikâyetlerimizi artırıyor,
Benciliğimizi besliyor,
Daha fazla mutluluğu hak ettiğimize inandırıyor,
Gündüzün boşluğuydu geceleri uzatan
‘‘Gece uyuyamıyorum’’ dedi adam
Uykusuz dökülen bakışlarıyla ciddi bir sohbetin ortasında
Gülünmeyecek nedenlere gülüyordu.
Ciddiyetin altındaki sahtekârlığı seziyor,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!