Sonra sarı sarı papatyalar da kurur
Gözyaşları da
Tuz ve nem kokan tenimiz
Şiirdeki mürekkebimiz
Kitabımız
Ve biz
kendime kuytu bir sığınak arar gibi
bindiğim bu metruk köhne yapının
mağara kovuğundayım.
İlk insanım.
Biletimin beni götüreceği vapurda
şubat soğuğunda
sıcacık bir kucakta doğmuşum.
Usul usul büyüdün derdi anam.
Bense zamana kızgınım
yaşayamadıklarıma özlemim yok
ancak kalanlardan da mutlu olamadım.
Biter mi yürek hikâyem benim
Biz hep aynı gökyüzünün altında nefes aldıkça
Her gece üstüne çektiğin yorganın altında
Daldığın rüyalar son bulur mu mutlulukla
Terler alnın, burkulur ruhun ahımı aldıkça
kırlangıç türküleri söylenir uzak diyarlarda
mevsim hep yaz mavi göğün altında
kurulur en güzel şenlikler şehir şehir
mutluluk sonsuz bir haz mavi göğün altında
ve biz o diyarların sonsuz rüyasında
seherdi vakit ve serçeler:
......................................gün doğar
insanın içinde yediverenler:
......................................umut yaşar
nedir deme bu haller:
......................................yarınlar var
Duydum ki unutulmuşuz oralarda
Bir sorulmaz, anılmaz olmuşuz
O koca kentte hiç yaşamamışız
Caddelerinde hiç adımlamamışız
Adımız sinmemiş yani kaldırımlara.
Yazık o semtte vefa mıydı?
dönüm noktasıydı hayatımın
dediğim insanlarım ne de çok olmuş
her seferinde canımı canlarına
yolumu yollarına yoldaş eyledim
ben ne kadir kıymet bilmezmişim
dedikçe yutkunamadım hep
Bak bu da deldi geçti, gitti
gidenlerimden biri de sen oldun
ayrılığın zamansız;
veda kurşunlarıyla vurduğundan beri
ne kanım diner
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!