Şiir yazmak,
gönlün kırlarda özgürce koşması gibi…
Bazen de nefes alabilmek için bir hayat…
Bazen bir yerlerde yazışmalarınıza şahit oluyorum:
“Selâm… şöyle, böyle… bilginize…”
Sonra heyecanla, harf harf, tekrar tekrar okuyorum:
“S-e-l-â-m… ş-ö-y-l-e, b-ö-y-l-e… b-i-l-g-i-n-i-z-e…
İçimdeki sessiz feryada,
bir sessizlik daha gerek.
Bunun adı vedasız veda…
Gittin ölümü inleterek.
Seni ilk gördüğüm anda sevdalandım.
Yalan değil bu,
masal da değil…
Sonra gözlerim gözlerine değdi…
Gözlerin ruhunu ele verdi;
seni tanıdım;
Yağmurun düşmediği çöller gibi yüreğim.
Yanıyorum; sessiz çığlık atar sensizliğim.
Ağlasam da fayda etmiyor, sana hasretim.
Yoksun; her yerde adını arıyor gözlerim.
Önceleri seni görmeyi arzu ederdim.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!